پریشان واژه‌هایم را ز گیسوی شما دارم

تمام شعر‌هایم را من از سوی شما دارم

ولا حول، بر آن چشم و بر آن ابرو که من وزن

رباعی را فقط از این ترازوی شما دارم

شب وصل است و باد می‌آید

دل غزلخوان و شاد می‌آید

صوت نقّارۀ شما باز از

سمت باب الجواد می‌آید

برای آمدنت نجمه بیقرارت بود

هزار سرّ مگو دید و رازدارت بود

مدینه شاهد شب زنده داری موسی

تمام بارقه‌ها نیز در مدارت بود

با اینکه می‌دانست از اول بی وفایم

با اینکه عبدی رو سیاه و بی نوایم

شاه خراسان باز ذره پروری کرد

آقا اجازه داد در صحنش بیایم

تشنه بودیم که باران نجف را دیدیم

اشک بودیم که دامان نجف را دیدیم

در نجف منقبت شاه خراسان گفتیم

مشهدت آمده، سلطان نجف را دیدیم

کسی می‌آید از بالا، کسی می‌آید از برتر

کسی می‌آید از فردوس و از عرش کرم پرور

کسی می‌آید از لوح و قلم، از کرسی و منبر

کسی که جنسش از جنس سبو و ساقی و ساغر

ابتدای حرم، امام رضا

انتهای حرم، امام رضا

بین صحن و رواق و توی حیاط

همه جای حرم، امام رضا

درد و درمان ما امام رضاست

راحت جان ما امام رضاست

ما غلامان حضرتش هستیم

شاه و سلطان ما امام رضاست

به فکر کربلا بودم، درآوردم سر از مشهد

بخوانم هرنفس باشوق بار دیگر از مشهد

اگر که میل حج دارم، چه جایی بهتر از اینجا؟

اگر قصد سفر کردم، چه جایی بهتر از مشهد؟

از عالمی بریدم و اینجا رسیده‌ام

یک عمر بال و پر زدم، اما رسیده‌ام

این قطعه با تمام زمین فرق می‌کند

انگار من به عرش معلّی رسیده‌ام

حمد لله که مائیم گرفتار رضا

عاشق صحن گهرشاد گهربار رضا

آرزو داشتم از کودکی‌ام تا حالا

که پناهنده شوم بلکه به دربار رضا

نشان راه، به سمت خدایمان دادند

که در حریم خراسان رضایمان دادند

خوشم که بادۀ عشقش به جام جان دارم

کنار ساقی میخانه جایمان دادند