ما هم پیاله‌ایم به شرط سبوى اشک

هم ناله‌ایم لحظۀ هر گفتگوى اشک

نامى براى صورت عاشق نهاده‌اند

دولت‌سراى گریه میان دو کوى اشک

امین حضرت یکتا! چرا نمی‌آیی؟

چراغ دیدۀ زهرا! چرا نمی‌آیی؟

پیمبر است که با گریه هر سحر گوید

الا سلالۀ طاها! چرا نمی‌آیی؟

حج‌ات قبول نوبت قربانی تو شد

وقت سماع و سلسله‌جنبانی تو شد

احرام بسته‌اند ملائک به دیدنت

برخیز! وقت آینه‌گردانی تو شد

در انتظار تو چشمم همیشه بارانی‌ست

و بی‌تو حال و هوای دلم چه طوفانی‌ست

بیا که خیری از این زندگی نمی‌بینم

که لحظه‌لحظۀ عمرم پر از پریشانی‌ست

دلم برای تو تنگ است، چاره‌ای آقا

به سوی گوشه‌نشینان نظاره‌ای آقا

تمام عمر به خود گفته‌ام به خواب مرو

مباد بر تو کند یک اشاره‌ای آقا

آن‌چنانکه بارش باران  نم‌نم دیدنی است

چشم خیس گریه‌کن‌های شما هم دیدنی است

هم نزول حضرت جبریل سوی روضه‌ها

هم گدایی‌کردن امثال حاتم دیدنی است

بر دل بی‌درد ما غم لطف کن

زخم دل را باز مرهم لطف کن

بر کویر چشم‌های خشک ما

چشمه‌ای مانند زمزم لطف کن

یک وقت از ما نوحه و دم را نگیری

سینه‌زنی و شور و ماتم را نگیری

خیلی میان روضه‌هایت سود کردیم

یک موقع از ما روضه و غم را نگیری

دست خالی ز من و تار عبایش با تو

مژه‌ای از من و خاک کف پایش با تو

زحمت روضه‌مان هم که فقط با زهراست

قندش از مادر تو، مزۀ چایش با تو

اینجا رسیده‌ام که مرا مبتلا کنی

بر حال و روز نائب خود چشم وا کنی

ای دلبر غریب، مبادا که لحظه‌ای

بر وعده‌های کوفی‌شان اعتنا کنی

شکسته پر شده آقا، دگر کبوتر تو

به غیر سایۀ غم نیست هیچ یاور تو

شب است، کوچه به کوچه غریب می‌‌گریم

که رفت آبروی من به پیش مادر تو

اگر که زنده بمانم ز شرم می‌‌میرم

بایستم به چه رویی؟ بگو برابر تو

قدم به راه بیابان نزن، به کوفه نیا

بیا به کوفه، ولی بی‌کفن به کوفه نیا

من از خیانت این شهر، کوه تجربه‌ام

برای تجربه اندوختن به کوفه نیا