زندگی یعنی دو ساعت گریه کردن بر غمت می‌شود روزی بیاید من بمیرم در غمت؟

تا که چشمم باز شد در بین دنیا، جای شیر داده بر من در میان روضه‌ها مادر، غمت

و دانه ریخت بیایی کبوترش باشی

دوباره آینه‌‌ای در برابرش باشی

نه اینکه پر بکشی و به شهر او نرسی

میان راه، پرستوی پرپرش باشی

«مدینه» شهر غریبی برای «فاطمه»‌ هاست

نخواست گم شده‌ای مثل مادرش باشی

پایان ماه روضه شده، غم گرفته‌ام

هیئت تمام گشته و ماتم گرفته‌ام

بعد از دو ماه گرفت صداهای ذاکران

تازه دلم شکسته شده، دم گرفته‌ام

اینکه از زهر جفا جای به بستر دارد

تشتی از خون دل خویش برابر دارد

چشم‏‌هایش به در و منتظر آمدنی ست

زیر لب زمزمۀ «مادر، مادر» دارد

نوشتم اول خط بسمه‌ تعالی سر

بلندمرتبه پیکر، بلندبالا سر

فقط به تربت اعلات سجده خواهم کرد

که بندۀ‌ تو نخواهد گذاشت هرجا سر

قسم به معنی «لا یمکن الفرار از عشق»

که پر شده است جهان از حسین سرتاسر

با داغ مادرش، غم دختر شروع شد

او هر چه درد دید از آن «در» شروع شد

مادر به او که پیرهن کهنه را سپرد

دل شوره‌های زخمی خواهر شروع شد

عَلَم به دست شما جلوه‌ای دگر دارد

عَلَم به دست تو انگـار بال و پـر دارد

برای حضرت ارباب جز وجود شما

کسی لیاقت سقا شدن مگر دارد؟

طفلِ نخورده آب، کمی در حرم بخواب

لالا گلم، عزیز دلم، اصغرم بخواب

شرمنده‌ام که شیر ندارم به سینه‌ام

ناخن مکش، تو خاک مکن بر سرم، بخواب

سوارِ گمشده را از میان راه گرفتی

چه ساده صید خودت را به یک نگاه گرفتی

شبیه کشتی نوحی، نه! مهربان تر از اویی

که حرِّ بد شده را هم تو در پناه گرفتی

قامت کمان کند که دوتا تیر آخرش

یک دم سپر شوند برای برادرش

خون عقاب در جگر شیرشان پر است

از نسل جعفرند و علی این دو لشکرش

این دو ز کودکی فقط آیینه دیده‌اند

آیینه‌ای که آه نسازد مکدرش

گنجشک پر، جبریل پر، بابا سه نقطه

من پر، تو پر، هرکس شبیه ما سه نقطه

عمه نه، عمه بال‌هایش پر ندارد

حالا بماند در خرابه تا سه نقطه

مـردم بسـاط گـریـه و مـاتـم بیـاوریـد

وقتش شده که بیرق و پرچم بیاورید

مــردم کتـیبه‌هـای حـسـینیـّه نـزد کیـسـت؟

«باز این چه شورش است که...عالم» بیاورید