زلفت زپیچ و تاب فزونش طناب شد
یک حلقه ده که قلب گلوی من آب شد
یک قطره اشک بهر تو بحر طویل گشت
یک ذره از فضیلت تو صد کتاب شد
کوچک‌ترین نبود ولی چند ساله بود
خونین‌ترین نبود ولی داغ لاله بود
هرکس که دید چهرهٔ او را قبول کرد
زهراترین کبود رخ بی قباله بود
خرابه است مکانش ولی صفا دارد سه ساله است ولی عمر عشق را دارد
به قاب کوچک چشمش سرِ به نیزه پر است به من بگو که در این چشم، خواب جا دارد؟
عاشقان جمع که باشند خدا می‌آید
جان من هیچ مگویید صدا می‌آید
ما که از خویش برفتیم ز بس مست شدیم
یار را زود بگویید کجا می‌آید
بادها عطر خوش سیبِ تنش را بردند زخم‌ها لالۀ باغ بدنش را بردند
نیزهها بر عطشش قهقهه سر مىدادند خندهها خطبۀ گرم دهنش را بردند
ننوشتید زمین ها همه حاصلخیزند؟
باغ‌هامان همه دور از نفس پاییزند
ننوشتید که ما در دلمان غم داریم؟
در فراوانی این فصل تو را کم داریم
ننوشتید که هستیم تو را چشم به راه؟
نامه نامه لک لبیک ابا عبدالله
خون می‌شوند از جگر داغ، ناله‌ها وقتی که زخم می‌چکد از باغ لاله‌ها خورشیدها به رنگ شفق در غروب خون مهتاب‌ها اسیر کبودی هاله‌ها
آن سر را
سال‌ها پیش دیده بود
بین دو سجده
بر شانه پیامبر سوار بود
و امروز بر نیزه
برنیزه تکیه داده تنهاتر از همیشه
با چهرۀ خماری زیباتر از همیشه
بذر ترانه بارید از ابر خطبه‌هایش
اما زمین دل‌ها صحراتر از همیشه
چشم وا کردم و پرپر شدنت را دیدم
نیزه در نیزه غریبانه تنت را دیدم
زیر پامال کبود سم مرکب‌ها، نه
به روی دست ملائک بدنت را دیدم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
