گفتند اگر خدا تو را می‌خواهد

از جمعِ جهانیان جدا می‌خواهد

صد سجده که بر خاک بماند هرگز

یک سجده؛ ولی سر به هوا می‌خواهد ...

اندوه‌های قلب تو از سرمه رنگ داشت

از زخم، صبح آینه‌ات شام زنگ داشت

خون بود لخته لخته به چشم تو می‌نشست

لختی اگر وداع برادر درنگ داشت

خدا کند که کسی حالتش چو ما نشود  سر تمام عزیزانتان جدا نشود

برادران شما را یکی یکی نکُشند میان حرمله‌ها عمه‌ای رها نشود

چشم مرا به وادی تو آفتاب زد

اشک آمد و حجاب به چشم پرآب زد

خون شد دل پیالۀ آب از سر نشاط

در پرتو جمال تو باید شراب زد

چقدر آن قافله شرمنده‌ام کرد

نشان سلسله شرمنده‌ام کرد

تو را نه، کاش مَشکَت را نمی‌زد

بمیرد حرمله، شرمنده‌ام کرد

عاشق شدم که از همه بهتر بخوانی‌ام

عاشق که مثل یاس، معطر بخوانی‌ام

من از قبیله‌های  بزرگم که آمدم

خدمتگذار خاکی این در بخوانی‌ام

دارم چقدر چله و دارم چقدر نذر

تا خاک پای حضرت حیدر بخوانی‌ام

تیری به سیاه‌چشمی ماه زدند

آن راهزنان که بر حرم راه زدند

در دامن خود سنگدلی آوردند

با نیت قربت الی الله زدند

همچو گل در ره تو جامه دران خواهم شد

یا صبا گشته به هر گوشه دوان خواهم شد

ساقیا خانه‌ات آباد مرا نیز بساز

بعد از این واقعه آباد بُتان خواهم شد

ببین این روزهای آخری را

شنیدم روضۀ انگشتری را

خداوندا سنان از من گرفته

تمام لذت نامادری را

در محرّم ثمر عشق و وفا را دیدم

حاصل کوشش یاران خدا را دیدم

عشق پرواز که در بالِ نگاهم گل کرد

صحنۀ پر تپش کرببلا را دیدم

دلبر کمند خویش فکند و مرا گرفت

زلفش رسید باز مرا دست و پا گرفت

بر زلف او نوشته که یا ایها العزیز

یعنی مرا برای رضای خدا گرفت

هر آینه بانوی مقرب زینب!

نزدیک‌ترین آینۀ رب، زینب!

گفتیم وفادارتر از هرکس کیست؟

دیدیم سلیم گفت: زینب، زینب...