خاکتان بر سر که فرزند پیمبر کشته‌اید

نور چشم حضرت زهرا و حیدر کشته‌اید

شخص ایمان، روح قرآن، سرور آزادگان

خامس آل عبا، محبوب داور کشته‌اید

چشمان تری پر شده از چشم‌ به‌ راهی

دنبال چهار آینۀ سبز الهی

دنبال چهار اختر گمگشته دویده است

هر نیمه شب تار به آن سوی سیاهی

یکی دریا، یکی دریاچۀ خون

شمار زخم‌ها افزونِ افزون

محرم می‌زند آرام آرام

ز چشمان دوبیتی‌­هام بیرون

افتاده بود در تب کشف و شهود دست وقتی که برد در نفس گرم رود دست با دست پر اگرچه به ساحل رسید رود دریا کشید از عطش سرخ رود دست

گریه کن تا غمت سبک بشود، گریه کن خیمه‌های ویران را

می‌دوانی کدام سوی زمین، چشم­‌های هنوز حیران را؟

خاک‌ها را که خون به دل کردند، آب را تا همیشه گل کردند

آتش کینه‌هایشان سوزاند، تکّه‌های دل بیابان را

در حسرت آب مرد تنها، تشنه

لب‌های ترک‌خوردۀ دنیا تشنه

تکلیف شب غنچه عوض خواهد شد

سرمشق جدید: آب، بابا، تشنه

ای درود خدا به ساحت‌تان به قد و قامت قیامت‌تان ماه هم پیش تان کم آورده کوه می‌لرزد از صلابت‌تان

آیه‌ها جاری شدند از لهجه بارانی‌ات

یک به یک تفسیرشان در جلوه قرآنی‌ات

سوره‌های آسمانی را به وجد آورده‌ای

آفرین گفته خدا، بر طرز قرآن خوانی‌ات

به شام رفتم و اندوه بیکران دیدم

مظاهر ستم و کفر را عیان دیدم

به هر کجا که شدم ظلم بود و استبداد

به هر کجا که شدم جهل بی‌کران دیدم

می‌روی با رفتنت از آسمان دل می‌بری

ماه را دنبال خود منزل به منزل می‌بری

از میان خارهای تشنه بار درد را

روی دوش صبر با پای پر از گل می‌بری

به دریا آشنا کن خاک خشک این طرف‌ها را

پر از درّ وجودت کن دل سرد صدف‌ها را

برو ای مرد، دریا چشم در راه است مشکت را

بیاور تا سکوت خیمه­‌های بی‌رمق، شور و شعف‌ها را

زانسوی کسی به شوقِ ری می‌آید

این سوی جنون از رگ و پی می‌آید

با دیدنِ خنجر دلِ زینب لرزید

از حادثه بویِ گُلِ نی می‌آید