کسی می‌برد سمت خیمه‌ها نعش نگاهت را

و در جام شفق می‌ریخت طعم تلخ آهت را

تو زانو می‌زدی بر خاک و پشت آب خم می‌شد

و می‌بوسید لب‌های عطش چشم سیاهت را

تا می‌شود ز چشمۀ توحید جو گرفت از دست هرکسی که نباید سبو گرفت تو آبی و به آب تو را احتیاج نیست پس این فرات بود که با تو وضو گرفت

پر می‌کشد دلم به تمنای نیزه‌ات

دنیای دیگری شده دنیای نیزه‌ات

جانی بده دوباره... به من نه به دخترت

تا جان نیامده به لبش پای نیزه‌ات

نسیم آمد و شد بی‌قرار گیسویت

دچار آن شب یلدا، دچار گیسویت

اگرچه هر دو سیاه­‌اند مو به‌ مو امّا

نمی­‌رسد شب تارم به تار گیسویت

شبیه گریۀ ابر بهار می‌­بارم

که قطره ­قطره بشویم غبار گیسویت

به جنگل می‌برد پای سفر، آزاده‌ها را

میان گرگ‌­ها جا می‌گذارد جاده‌ها را

نمی‌خواهد ببیند آن‌طرف، هیزم به دوشان

رها کردند در آتش، دل سجّاده‌ها را

باران گرفته بود و دلم هم گرفته بود

عالم دوباره بوی محرّم گرفته بود

همراه با صدای تپش­‌های قلب من

انگار آسمان و زمین دم گرفته بود

دختری ماند مثل گل ز حسین

چهره‌اش باغ، باغِ نسرین بود

جایش آغوش و دامن و بر و دوش

بس که شور آفرین و شیرین بود

ای دل شده! کربلا ظهور جان است

در چشم زمین تــــولد ایمـان است

دیبـــاچۀ سرخ مُصحف بیداری ست

آمیزه‌ای از حماسه و عرفــان است

دریا نشسته بود روی دست خورشید

از شاخۀ امواج، مروارید می­‌چید

قویی به سمت آب‌ها آرام می‌رفت

با بال‌هایش روی ساحل نور ­پاشید

کاروان در کاروان دل بر سر دل بود آنجا

ناقه‌ها در ناقه‌ها افتاده در گِل بود آنجا

رودی از گل‌های پرپر در بسیط خاک جاری

همسفر با عاشقان، منزل‌ به‌ منزل بود آنجا

نیزه را سرور من بستر راحت کردی شام را غلغلۀ صبح قیامت کردی

بر لب تشنه‌ات آن روز حکایت می‌کرد خاتمی را که در انگشت شهادت کردی

برخیز و بخوان کتاب عاشورا  را

سرفصل بلند و ناب عاشورا  را

برخیــز و بخوان به لهجۀ بیداری

خـون نامۀ انقلاب عاشورا  را