مرید بال زدم تا مراد گریه کنم

به شوق بام تو تا بامداد گریه کنم

و در خیال خودم رفته‌ام امام رضا

نشسته‌ام دم باب الجواد گریه کنم

با چه توجیهی مداد از هم نریخت؟

هرقدر توضیح داد از هم نریخت

با وجودی که گذشت از جسم تو

ازچه خاک و ابر و باد ازهم نریخت؟

هر چند نگاه تو مقیّد به رضاست

در باغ دلت عطر بهشت شهداست

در سینۀ مجروح تو داغی سرخ از

خورشیدِ به خون نشستۀ کرببلاست

زهرش اثر کرد و گرفت از تو توان را

طوری که حتی تار دیدی این و آن را

وقت زمین افتادنت احساس کردی

در باغ سرسبز تنت رنگ خزان را

ای که بر جود تو عیسای نبی رو می‌زند

روبروی گنبد تو نوح زانو می‌زند

صحن و ایوان تو را جبرییل جارو می‌زند

شمع عمرت در جوانی از چه سوسو می‌زند

ای لاله، پیش مرگ چمن می‌شوی چرا؟

 راضی به حُکم چیده شدن می‌شوی چرا؟

 این چشم خیس و چادر خاکی ِ من که هست...

 آشفته حال ِغسل و کفن می‌شوی چرا؟

پس غریبی در وطن تکرار شد

شمع بودن سوختن تکرار شد

یک حسین تشنه در هنگام زهر

بعد از آن صدها حسن تکرار شد

وقتی‌که آتش در میان خیمه‌ها افتاد

هنگامِ غارت شد ..

ناگه سران کوفه لرزیدند

بین وسایل نامه‌های خویش را دیدند

بر سر نعش گل ام‌بنین غوغا  شد همه گفتند: حسین بن علی تنها شد تا که حیرت زده در دشت دو دستت دیدم گفتم از یوسف من یک اثری پیدا شد  

 پلان آخر بازیگر نماهنگ است              

صدای خندۀ دشنه شروع آهنگ است

درون کادر زمین خورده مرد مظلومی       

گریم زخم لبش شاهکار یک سنگ است

از داغ تو سیب سرخ، لک خواهد زد

خون از دل شاخه­‌ها شتک خواهد زد

هر وقت که باران بزند یاد لبت

بر زخم دل زمین نمک خواهد زد

از شط خبر رسیده که سقا نیامده ماه منیر خیمه ز صحرا نیامده هرگز کسی که تیغ کشد بر تو ای عمو تا این زمان هنوز به دنیا نیامده