در آن ساعت که عالم شرمگین بود

لبت سوزان و جانت آتشین بود

خروشان می‌زدی تن را به ساحل

چنان امواج دریا سهمگین بود،

دخترم٬ دختر سۀ ساله من

در گلستان عمر٬ لالۀ من

ای که دائم کنار بابایی

همه شب غمگسار بابایی

گریه کردن برای امشب یا

گریه کردن برای فرداها

هر چه دیدیم گریه بود و گذشت

مثل یک خواب ظهر عاشورا

پایان گرفت این همه لحظه شماری‌ام یک اربعین گذشت ز چشم انتظاری‌ام

یک اربعین گریسته‌ام، آب رفته‌ام حالا به خون رسیده دو ابر بهاری‌ام

در چند گام مانده به قبرت بریده‌ام این چند گامِ مانده می‌آیی به یاری‌ام؟

می‌­آید کاروان از شام، مثل قد کمانی­‌ها

نشان آورده دنبال خودش از بی‌­نشانی‌­ها

کجایی مادر مهتاب؟! امِ بی بنینی که ـ

به روی سینه‌­ات مانده ا­ست رد آسمانی­‌ها

از طشت‌های زرنشان می‌­آیم امشب،

از پای لب‌های کبود خیزرانی

تصمیم دارم دردهایم را بگویم،

تا پای جانم با زبان بی‌زبانی

پروانه‌­ای روییده روی پلک‌هایم،

تا آسمان نینوا پر می­‌گشایم

تصویرهای مبهمی یادم می‌آید،

از روزهای تا قیامت جاودانی

باید زمین کربلایت دیدنی باشد

شش‌گوشه‌اش از عمق جان بوسیدنی باشد

پیراهن صدپاره‌ات بر شانه‌های باد

هر روز بیش از پیش‌ها بوییدنی باشد

چتر را می‌بندم و روی زمین می‌ایستم

زیر باران امام اولین می‌ایستم

اذن می‌خواهد به ایوان نجف داخل شدن

بین صف پشت سر روح الامین می‌ایستم

مثل من هیچکس در این عالم، وسط شعله‌ها امام نشد در شروع امامتش چون من، اینقدر دورش ازدحام نشد لشکری از مغیره می‌آمد، خیمه‌ غارت شد و در آتش ‌سوخت غیر زهرا به هیچ معصومی، اینقدر گرم احترام نشد

آن باد که آورده ز مقتل خبرت را

پاشیده به هر جا خبر شعله‌ورت را

در سطر خبرهای جهان داغ‌ترین است:

در ظهر عطش سوخته دریا جگرت را

دعوا سر این بود که از نسل غدیری

این قوم فقط داشته بغض پدرت را

دو دست استجابت پر درآورد

ز کار آسمان‌ها سردرآورد

دو تا دست دعا، الله‌اکبر!

سر از گهوارۀ اصغر درآورد

ای دست تو تلاطم امواج آب‌ها

ای سایه‌ات نبود همه اضراب‌ها

"فهمیده‌اند جاذبۀ توست علّت"

نشکستن غرور زمین از شهاب‌ها