با قلب بشر مونس و دمساز حسین است

در خلوت دل، محرم و هم راز حسین است

زهرا و علی، هر دو چو دریای گوهر بار

خلقت، صدف است و گهر راز حسین است

از آسمان هفتم اگر سر برآورم 

اعلام می‌کنم که فقط خاک این درم

مِهر تو بود شیرۀ جان در وجود من

از لحظه‌ای که شیر به من داد مادرم

السابقون السابقون، صحرا، عطش، دریای خون

نی، نینوا، لیلا، جنون ، نون و القلم، ما یسطرون

شمشیر در شمشیر شد، دستان حق زنجیر شد

طفل سه ساله پیر شد، آمنت ربّی فاسمعون

هیچ موجى از شکست شوق من آگاه نیست در کنار ساحلم امّا به دریا راه نیست

تا مپندارند با مرگم تو مى‏‌میرى، بگو: اینکه می‌‏‏بینید فعل است و ظهور، الله نیست

با زخم دل و زخم جبینی دیگر

با ناله و آه آتشینی دیگر

از ماتم خواهر تو باید جان داد

از راه رسیده اربعینی دیگر

چهل طلوع... چهل صبح زرد بی‌خورشید زمین! به دور مدارت نگرد بی‌خورشید

چهل غروب، چهل شطّ خون سرگردان که از مدار زمین گشته طرد بی‌خورشید

هر چه بلا که بر سر عالم می‌آورد منّت گذاشته سر ما هم می‌آورد

ابر بلا اگر که ببارد زیاد و تند ایوب با وقار دلم کم می‌آورد

آیینه‌دار قافلۀ بی‌قراری‌ام آیینه‌ام شکسته و گرد و غباری‌ام

بی‌چاره می‌کنم همۀ شهر شام را از ناله‌ها و گریۀ شب‌زنده‌داری‌ام

هرگز ندیده‌اند به عالم زن این‌چنین  خون خوردن آن‌چنان و سخن گفتن این‌چنین

در قصر ظالمان به تظلّم که دیده است شیرآفرین زنی که کند شیون این‌چنین

امام عسکری آن آفتاب کشور جان

سپرد چند ورق نامه بر ابوالادیان

که ای ز کار تو راضی خدا و پیغمبر

برو مدائن و این نامه‌ها به همره ببر

گفتم که عمر ماه صفر رو به آخر است

دیدم شروع محشر کبرای دیگر است

گردون شده سیاه و فضا پر ز دود و آه

تاریک تر ز عرصۀ تاریک محشر است

گرد ملال بر رخ اسلام و مسلمین

اشک عزا به دیده زهرای اطهر است

قلبی که به دست غصه‌ها زنجیر است

مانند هوای سامرا دلگیر است

آقای جوان شهر غم‌ها دیگر

از شدت ظلم این زمانه پیر است