از راه دور هالۀ نوری رسیده است

یک کاروان فرشته و حوری رسیده است

مشغول ذکر و راز و نیازند با خدا

گویا کلیم باز به طوری رسیده است

روی زانوی برادر پا اگر بگذاشته

آفتاب انگار منّت بر قمر بگذاشته

دست‌ها را روی دوش دو پسر بگذاشته

آنکه روی شانۀ عباس سر بگذاشته

آتش کسی به بال کبوتر نمی‌زند

مردی تشر به کودک مضطر نمی‌زند

سیلی کسی به صورت دختر نمی‌زند

گم‌گشته را که خصم مکرر نمی‌زند

پنهان به خاک کردم رازی به آب دیده

با کس نمی‌توان گفت سرّ دل رمیده

وقت سحر دعایم شد عاقبت اجابت

بر شام تار ما هم سر زد شبی سپیده

شد قامت پیغمبر از این اجر خمیده

بر صورت معصوم تو زد زجر، کشیده

بعد از تو به هرکس که ستم دید به ناحق

گفتیم خدا رحم کند، «زجر کشیده»

شعله‌های خیمه‌ها موی سرش را بگذریم

رد این زنجیرها بال و پرش را بگذریم

یک پدر با چشم‌هایی نیمه‌باز از روی نی

سیلی زجرآوری بر دخترش را بگذریم

گل نیلوفر تنها، رقیه

شهید غربت بابا، رقیه

گرفتاران عالم دم بگیرید:

«رقیه یا رقیه یا رقیه»

نگاهی نیمه‌جان و بی‌رمق داشت

دو چشم خونجگرتر از شفق داشت

چه کرده خیزران با قلب دختر

اگر جان داد از داغ تو، حق داشت

نگاه پرپر او حرف می‌‌زد

همه بال و پر او حرف می‌‌زد

سکوتش بود یک دنیا مصیبت

تمام پیکر او حرف می‌‌زد

ندارد همدمی جز اشک و ناله

شده چشم کبودش باغ لاله

چه می‌‌خواهد خدایا تازیانه

مگر از جان زهرای سه ساله

نمانده جان برای آه و ناله

مسیر قافله شد دشت لاله

امان از این همه خار مغیلان

چه خونی رفته از پای سه ‌ساله

نظر کن بر دل خونبار زینب

که افتاده گره در کار زینب

سه‌ساله گم شده در بین صحرا

ببین می‌‌بینی‌اش سالار زینب؟