تقصیر ماست غیبت طولانی شما

بغض گلوگرفتۀ پنهانی شما

بر شوره‌زار معصیتم گریه می‌کنید

جانم فدای دیدۀ بارانی شما

پر می‌زنم به بال غزل در هوایتان

تا دور دست روشن دیرآشنـایتان

می‌خواهم از خدا دو جهان را و هر چه هست

تـا بـا دو دسـت شـوق بـریـزم بـه پــایتان

ای قاری مقیم سیه چال، ای غریب!

وی هم‌‌صدای قاری گودال، ای غریب!

قرآن بخوان که صوتِ رسایت حسینی است

ای قاری شکسته پر و بال، ای غریب!

زندانِ سرد و تیره که جایِ امام نیست

ای جسم تو چو  جَدّ تو پامال، ای غریب!

هوای دخترکی را برادرش دارد

که خیره‌ خیره نگاهی به مادرش دارد

شبیه طفل یتیمی که مادرش مرده

نگاه ملتمسی بر برادرش دارد

گرفته بازوی او را به سمت در ندود

دری که نام علی روی سردرش دارد

شباهنگام در آغوش ظلمت

تمام خیمه‌ها از عشق می‌سوخت

میان آسمان تیره، مهتاب

به دریای سیاهی چشم می‌دوخت

همین که دست قلم در دوات می‌لرزد

به یاد مهر تو چشم فرات می‌لرزد

نهفته راز «اذا زلزلت» به چشمانت

اگر اشاره کنی کائنات می‌لرزد

«هزار نکتۀ باریک تر ز مو اینجاست»

بدون عشق تو بی شک صراط می‌لرزد

با همین سوز که دارم بنویسید حسین

هر که پرسید ز یارم بنویسید حسین

ثبت احوال من از ناحیۀ ارباب است

همۀ اهل و تبارم بنویسید حسین

خالق ز نـور آل علی کوکب آفـرید

با یُمن آل فاطمه روز و شب آفرید

روز ازل «اَلَسـتُ بِرَبّک» چـو گفـت حق

«قالوا بَلی» شنید و سپس منصب آفرید

آن گونه را به خاک منه، معجرم که هست حیف از سر تو نیست بیفتد؟ سرم که هست گیرم مرا به قتلگهت ره نداد شمر تا سر نهی به زانوی او، مادرم که هست

زندگی یعنی دو ساعت گریه کردن بر غمت می‌شود روزی بیاید من بمیرم در غمت؟

تا که چشمم باز شد در بین دنیا، جای شیر داده بر من در میان روضه‌ها مادر، غمت

و دانه ریخت بیایی کبوترش باشی

دوباره آینه‌‌ای در برابرش باشی

نه اینکه پر بکشی و به شهر او نرسی

میان راه، پرستوی پرپرش باشی

«مدینه» شهر غریبی برای «فاطمه»‌ هاست

نخواست گم شده‌ای مثل مادرش باشی

شور میان هر غزل شاعرانه، تو زیباترین تغزل در هر ترانه، تو

هستی بدون مهر و محبت که مرده است

عشق بدون چون و چرای زمانه، تو

اغراق نیست، از همه عالم سرآمدی

یکتا شبیه ذات احد جاودانه تو