ما لشگر عشقیم ولی دیر رسیدیم
ما گرچه جوانیم ولی پیر رسیدیم
بعد از اثر داغ کبودی به گل یاس
بعد از اثر قبضۀ شمشیر رسیدیم
بعد از غزل کوچۀ افروخته و در
بعد از تب حقّ و تب تکفیر رسیدیم
گُلی که رفته‌ای، امّا گلاب برگشتی
چو آب رفته‌ای و چون شراب برگشتی
ستارۀِ حرمم بوده‌ای تو تا دیشب
قَدَت کشیده شد و ماهتاب برگشتی
طفلی اگر بزرگ شود با کریم‌ها
یک روز می‌شود خودش از کریم‌ها
عبدلله حسین شدم از قدیم‌ها
دل می‌دهند دست عموها یتیم‌ها
طفل حسن شدم بغلت جا کنی مرا
تو هم عمو شدی گره‌ای وا کنی مرا
سد کرده‌ای از کینه چرا راه مرا حر؟!
از جان من امروز چه می‌خواهی یا حر!
هر بار کسی آمد و پیکی ز بلا داشت
این بار چه آورده‌ای از معرکه، ها! حر!
در دست تو شمشیر نمی‌بینم انگار
بی اسب و سلاح آمده‌ای جانب ما، حر!
این چنین خواست خدا نام تو را حر باشد
کاخ‌ها در نظرت پاره‌ای آجر باشد
آه آنقدر بزرگی که شهادت می‌خواست
دل بی تاب تو از کرب و بلا پر باشد
پر می‌زند از سمت زمین تا به هوا خون این رنگ دل‌آزار ِغروب است و یا خون؟
بر بال ملائک قلمِ سرخ کشیدند
بر قامتِ خورشید نوشتند تو را خون
آمدی گوشۀ ویران، چه عجب!
زده‌ای سر به یتیمان، چه عجب!
تو مپندار که مهمان منی
به خدا خوبتر از جان منی
اینجا محیط سوز و اشک و آه و ناله است
اینجا زیارتگاه زهرای سه ساله است
اینجا دمشقی‌ها گلی پژمرده دارند
در زیر گل مهمان سیلی خورده دارند
تمام می‌شوم امشب در آخر قصه
بخواب بانوی احساس! دختر قصه!
یکی نبود و یکی بود و آن یکی هم رفت
یکی یکی همه رفتند از در قصه
آینه در آینه حیرانی‌ام
پیچ و خم زلف پریشانی‌ام
اول این قصه کجا بود و کی؟
سورۀ انگورم و آیات می!
و می‌گرید غمش را نیمه جان آهسته ... آهسته
کنار تشت زر با خیزران آهسته ... آهسته
دو دست کوچکش بر می‌کشد دیباج را از تشت
نمایان می‌شود ماه نهان آهسته ... آهسته
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
