به این دلیل که می‌زد پیامبر بوسه

گرفت تیغ از این جا شدیدتر بوسه

برای اینکه نبرّند ظهر روز دهم

گرفته است ازاین حنجر این قدر بوسه

با اذن تو تیر پر به سوی تو گرفت

جا در سر و پیشانی و روی تو گرفت

وقتی که برید حنجرت را خنجر

صد بار اجازه از گلوی تو گرفت

برای سائلِ شاعر، حسینی و حسنی چگونه از تو نگویم؟ تو بهترین سخنی!

چه دلبری! به همه آنقدَر نظر داری که هر که آمده گفته فقط برای منی!

از کاروان خسته به گوشم صدا رسید  سعی و صفا رها شده و نینوا رسید  فریاد قدسیان همه شد تا فلک بلند  شادی گذشت، موسم درد و بلا رسید 

روضه خوان گفت که لیلا پسری داشت که رویش

به درخشندگی ماه که عباس عمویش

روضه خوان گفت که لیلا پسری داشت که مجنون

پسری داشت که می‌رفت و نگاه تو به سویش

تا باز کرد در دل روضه لهوف را

در خون تپیده دید تمام حروف را

می‌دید واژه‌ها همه فریاد می‌زنند

داغی عظیم و مرثیه‌های مخوف را

آن باده‌ای خوش است که نذرسبوشود

آن غصه‌ای خوش است که آه  گلو شود

 اصلاً به یک دوقطره نباید بسنده کرد

آن چشمه، چشمه است، که یک روز جو شود

با هر نسیم زخم سرت تیر می‌کشد

گریه نکن که چشم ترت تیر می‌کشد

نیزه نشینیِ تو مرا می‌کشد حسین

قلبم شبیه زخم سرت تیر می‌کشد

چه خوب شد که مرا آشنای خود کردی

رفیق دایمیِ روضه‌های خود کردی

به آنچه خواسته بودم رسیده‌ام با تو

چرا که قلب مرا کربلای خود کردی

ابر و مه و خورشید و فلک گریان است

دریا به خروش آمده و توفان است

با سوز و گداز نوحه می‌خواند باد

زنجیر زن دستۀ ما باران است

اربعین است و دل از سوگ شهیدان خون است 

هر که را می‌نگرم غمزده و محزون است

زینب از شام بلا آمده یا آنکه رباب

 کز غم اصغر بی‌شیر، دلش پرخون است  

 خــون تــو آفـــتـاب شـد از بـام‌هـا گـذشــت

 شـد کـوه ســیـل و بر سر بدنـام‌ها گـذشـت

 نـامــت شـــراب کـوثـر ایـمان و عشـق بـود

 صــدها هـزار جـرعـه شـد از جام‌ها گذشت