کاروان رفت و موج موج سکوت بر لب تشنه خیز دریا ماند

آه از آن خیمه‌­های سوخته دل، شانه­‌هایی تکیده تنها ماند

کاروان رفت و دشت خالی شد، نیزه‌ها سربه­ سر ستاره شدند

آفتاب از کنار ماه گذشت، دست‌های بریده بر جا ماند

همره کاروان عاشورا

کرده‌ای هفت شهرغم را طیّ

مادر داغ‌های بی پایان

دختر دردهای پی درپی

همین که نیزه جدا کرد تار و پود تنت را

کبوتران همه خواندند شعر پر زدندنت را

کمند و نیزه و شمشیر تا دخیل ببندند نشانه رفته ز هر چار سو ضریح تنت را

دیشب به خواب قافله کابوس می‌وزید

در بهت لال صاعقه ناقوس می‌وزید

از دست تک‌سوار عطش در عمیق شب

از سمت شرق علقمه فانوس می‌وزید

تا می‌دمد از یاد تو در شهر نشان‌ها           در معرضِ عطر کلماتند دهان‌ها

بوی تن تو با نَفَس خاک چه کَردَست      کِامروز پر از بوی بهشتند جوان‌ها

وقتی گل ناشکفته پرپر می‌شد

با خون گلو گلوی تو تر می‌شد

این معجزۀ مسیح عاشورا بود

در دست پدر، پسر کبوتر می‌شد

می‌ریخت اشک و شوره می‌زد آسمانش

شب پرده بر می‌داشت از راز نهانش

با صیقل اشکی که هرم آه می‌داد

خم گشت پشت تیر از بار گرانش

دلش آیینۀ لب تشنگی دریا بود

موج در موج نگاهش غم ماهی‌ها بود

واژه را در نفس برکه و باران می‌شست

که عطش داشت فراتی و دلش دریا بود

هرچه می‌بینم خطای دید باشد کاشکی

روبه رویم روی نی خورشید باشد کاشکی

عید قربان، عمه جان کی بود؟ این دریای خون

بابت رسم و رسوم عید باشد کاشکی

آن جمله چو بر زبان مولا جوشید آز نای زمانه نعرۀ "لا" جوشید

تنها ز گلوی اصغر شش ماهه خون بود، که در جواب بابا جوشید

هیچ دلی عاشق و دچار مبادا

عاقبت چشم، انتظار مبادا

می‌روی و ابرها به گریه که برگرد!

چشم خداوند اشکبار مبادا

دوباره مادرم آورده است پیرهنم را

همان‌که چند محرّم گریسته است تنم را

فضای کوچه پر از عطر سیب و نم نم باران

صدای نوحۀ مدّاح بود و شام غریبان