عاشقان مست نشستند بگویند از تو که غزل مرثیه‌ها گفته خداوند از تو

شاعری آمده با عشق تو آغاز کند واژه در واژه در این مرثیه پرواز کند

دریا تلاوت می‌کند خورشید را در تشت زر

آیینه افشا می‌کند در خطبه‌اش خون جگر :

یک سو فرات از تشنگی مانند صحرا مشتعل

و آنسوی‌ بر دست جنون نای شقایق شعله‌ور

شصت و یک سال پس از رویش باغی زیبا

خبر آمد که غریب است چراغی زیبا

در حرم هر چه که از صبر زنان کم می‌شد

از فراوانی گل‌های جهان کم می شد

با شیون و اشک و ناله بر می‌گردند

رفتند چو یاس و لاله بر می‌گردند

در قافله جای آفتابی خالی ست

افسوس که بی سه ساله بر می‌گردند

اکنون که بر دهان تو بابا لب من است

اوج دعای امشب تو تا لب من است

با چوب بدحضور یزید لعین بگو

تولیت حریم لبت با لب من است

از آن روزی که زلفت را به روی نی رها کردی

میان جان مشتاقان، قیامت ها به‌پا کردی

نمی‌دانم چه رازی بود بر لب‌های خونین‌ات؟

که نی‌های جهان را در هوایش نی‌نوا کردی

آن خیمۀ بی عمود را برپا کرد

یادی ز لب سوختۀ سقا کرد

در علقمه رفته ست سکینه از هوش

انگار ضریح ماه را پیدا کرد

نوحه سازان امشبی را نینوا خوانی کنید

اندکی ما را بگریانید و بارانی کنید

امشب ما تا که طولانی شود، خورشید را

دست بسته پشت کوه قاف، زندانی کنید

باد صبا درآمد فردوس گشت صحرا

آراست بوستان را نیسان به فرش دیبا

آمد نسیم ِ سنبل با مشک و با قرنفُل

آورد نامهٔ گل باد صبا به صهبا

کهسار چون زمرّد نقطه زده ز بُسَّد

کز نعت او مُشَعبد حیران شده ست و شیدا

این دل شده هیأت اباعبدالله

آشفتۀ غربت اباعبدالله

یارب مچشان حرارت آتش را

بر زائر تربت اباعبدالله

آمد خیر حسین ز پا اوفتاده است

این حرف از دهان صبا اوفتاده است

بویت چه خوب می‌رسد از دور، گوییا

پیراهنت به دست صبا اوفتاده است

دیگر افتاده ز پا  فاطمۀ لشکر تو

 رو به قبله شده از دوری تو دختر تو

آن قدر ناله زدم از تهِ دل ای بابا

 تا شبی جانبِ ویرانه بیاید سر تو