من همان زائری که می‌دانی

بیقرار از تب پریشانی

عابر کوچه‌های دلتنگی

خسته از روزهای حیرانی

مردی از خانواده سلمان

عاشقی از تبار ایرانی

تو را بست از سرگیسو به نیزه

مگر تابت دهد هر سو به نیزه

الهی بشکند دستان خولی

تو را محکم زد از پهلو به نیزه

به که باید بسپارم خبر این غم را

داغ عباس کمر می‌شکند عالم را

بنویس ام بنین! نوکری عباست

افتخاری است مبارک پسر مریم را

در سینه‌ام داغی نشسته روی داغی

دارم به دل از لاله‌های داغ باغی

با رفتنت شادی هم از دل‌های ما رفت

بعد از فراقت از غم دل کو فراغی؟

حرف جود است و باز مرغ دلم، سمت بام جواد پر دارد

خسته از راه‌های نافرجام، به سوی خانه‌اش گذر دارد

می‌رود همره نسیم سحر، تا دمی در برش بیاساید

مثل طفلی یتیم و خسته و زار، که به دل حسرت پدر دارد

نهمین نوح رسیده است شود سرور شهر

با همین عمر کمش سایه شود بر سر شهر

نهمین نور دمیده است زمین بی تاب است

پسر حضرت ارباب، خودش ارباب است

زمین خوردن تنت را هم بِه هَم ریخت

حرامی پیکرت را هم بِه هَم ریخت

حرم با تو زمین افتاد عباس

عمود آمد سرت را هم بِه هَم ریخت

آیینه‌ات آغازگر شیدایی است

آیین تو مهد رویش زیبایی است

هر نقشی از آسمان راز تو حسین

یادآور خاطرات عاشورایی ا­ست

عاشق آن به که دایم در بلا بی

ایوب آسا به کرمان مبتلا بی

حسن آسا به دستش کاسهٔ زهر

حسین آسا به دشت کربلا بی

ز تو حیف است بازویت بیافتد

و زخمی بین ابرویت بیافتد

چه می‌شد وقت جان دادن عزیزم

سرم بر روی زانویت بیافتد

گویند فقیری به مدینه به دلی زار

آمد به در خانۀ عباس علمدار

زد بوسه بر آن درگه و استاد مؤدب

گفتا به ادب با پسر حیدر کرار

موجی که به یاری‌ات مصمّم بودند

دستور زبان عشق آدم بودند

یاران تو در حکایت کرب و بلا

هفتاد و دو حرف اسم اعظم بودند