زندگی یعنی دو ساعت گریه کردن بر غمت می‌شود روزی بیاید من بمیرم در غمت؟

تا که چشمم باز شد در بین دنیا، جای شیر داده بر من در میان روضه‌ها مادر، غمت

و دانه ریخت بیایی کبوترش باشی

دوباره آینه‌‌ای در برابرش باشی

نه اینکه پر بکشی و به شهر او نرسی

میان راه، پرستوی پرپرش باشی

«مدینه» شهر غریبی برای «فاطمه»‌ هاست

نخواست گم شده‌ای مثل مادرش باشی

شور میان هر غزل شاعرانه، تو زیباترین تغزل در هر ترانه، تو

هستی بدون مهر و محبت که مرده است

عشق بدون چون و چرای زمانه، تو

اغراق نیست، از همه عالم سرآمدی

یکتا شبیه ذات احد جاودانه تو

پایان ماه روضه شده، غم گرفته‌ام

هیئت تمام گشته و ماتم گرفته‌ام

بعد از دو ماه گرفت صداهای ذاکران

تازه دلم شکسته شده، دم گرفته‌ام

ای مظهر صفات خدا أیّها العزیز

ای امتداد نور هدی أیّها العزیز

ای که کریم هستی و از نسل ذوالکرام

پر کن دو دست خالی ما أیّها العزیز

هنوز شوق تو بارانی از غزل دارد

نسیم یک سبد آیینه در بغل دارد

خوشا به حال خیالی که در حرم مانده

و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد

اینکه از زهر جفا جای به بستر دارد

تشتی از خون دل خویش برابر دارد

چشم‏‌هایش به در و منتظر آمدنی ست

زیر لب زمزمۀ «مادر، مادر» دارد

نوشتم اول خط بسمه‌ تعالی سر

بلندمرتبه پیکر، بلندبالا سر

فقط به تربت اعلات سجده خواهم کرد

که بندۀ‌ تو نخواهد گذاشت هرجا سر

قسم به معنی «لا یمکن الفرار از عشق»

که پر شده است جهان از حسین سرتاسر

با داغ مادرش، غم دختر شروع شد

او هر چه درد دید از آن «در» شروع شد

مادر به او که پیرهن کهنه را سپرد

دل شوره‌های زخمی خواهر شروع شد

عَلَم به دست شما جلوه‌ای دگر دارد

عَلَم به دست تو انگـار بال و پـر دارد

برای حضرت ارباب جز وجود شما

کسی لیاقت سقا شدن مگر دارد؟

طفلِ نخورده آب، کمی در حرم بخواب

لالا گلم، عزیز دلم، اصغرم بخواب

شرمنده‌ام که شیر ندارم به سینه‌ام

ناخن مکش، تو خاک مکن بر سرم، بخواب

سوارِ گمشده را از میان راه گرفتی

چه ساده صید خودت را به یک نگاه گرفتی

شبیه کشتی نوحی، نه! مهربان تر از اویی

که حرِّ بد شده را هم تو در پناه گرفتی