انیس خاطر عاشق، نگاه معشوق است

اسیر دام بلا در پناه معشوق است

اگر وصال میسر نشد یقین دارم

مزار سوخته دل بین راه معشوق است

شب‌های جمعه نیمه شب‌ها تا سپیده

بر روی اسرارش خدا پرده کشیده

از راه می‌آید زنی قامت خمیده

لب می‌گذارد روی حلقوم بریده

وقتی دلی شکست، یقیناً بها گرفت

در سرسرای عرش معلا سرا گرفت

قربان عاشقی که دلش بیقرار شد

بعد از نماز شب، ز خدا کربلا گرفت

ریشه کن کن ریشه‌های خشک استبداد را

وارثان ظالم قوم ثمود و عاد را

ای جواب انتظار و نالۀ «الغوث» من

در گلو دارم رسوب قرن‌ها فریاد را

کار‌ من و ضریح تو بالا گرفته است

قلبم میان پنجره‌اش جا گرفته است

اذعان کنند در حرمت کل زائران

هرکس که قطره خواسته، دریا گرفته است

در سینه‌ام شرارۀ غم موج می‌زند

وقتی دلم به سمت حرم موج می‌زند

وقت نماز جای دعای قنوت هم

فکر حرم فقط به سرم موج می‌زند

مشهد حرم مطهر سلطان است

قم مرقد پاک بانوی باران است

گویند که حد فاصل این دو حرم

بین الحرمین کشور ایران است

بالای شعر خویش نوشتم هوالطیف

تا که کنم ثنای تو، ‌ای حضرت شریف

هم پیرو تو تاج سر اهل عالم است

هم منکر تو خوار و سرافکنده و خفیف

به نام قبلۀ ایرانیان، به نام حرم

به نام خادم و جاروکش و غلام حرم

به نام پنجره فولاد و لطف بسیارش

به نام این همه خیر علی الدوام حرم

در دایرۀ عشق، گرفتار حسینم

حیران شدۀ چرخش پرگار حسینم

فریاد زند چاک گریبان جنونم

عمری ست که منصورم و بر دار حسینم

رحمت بی وقفه‌ای ایجاد شد

آمد و عرش خدا آباد شد

خانۀ موسی بن جعفر شاد شد

غصه و غم از دلم آزاد شد

سلام حضرت بانو گدا نمی‌خواهی؟

عزیز ضامن آهو، گدا نمی‌خواهی؟

دلم گرفته به غم خو، گدا نمی‌خواهی؟

شدم اسیر هیاهو گدا نمی‌خواهی؟