از کودکی‌اش به نیزه قرآن دیده

با چشمِ خودش کُشتنِ مهمان دیده

بیهوده نبود موسمِ حج جان داد!

هفتاد و دو بار عیدِ قربان دیده

زره فروخته شد تا تو را به دست آرد

کسی که فاطمه دارد دگر چه غم دارد؟

علی دلی است که در سینه بی‌قرار آمد

و آمده است که صد دل به دوست بسپارد

مشغولِ پرستاریِ باباست هنوز

یا اینکه نگاهِ او به سرهاست هنوز

ذی‌الحجه، مزارِ بی کَسَش می‌گوید:

یک جای جهان حسین تنهاست هنوز

عمری­ است زمین نینوا غم دارد

در خلوت گونه­‌هاش شبنم دارد

از بغض غدیر، کربلا ویران شد

این عرصه‌ هزار ابن ملجم دارد

در شهرِ هزار رنگ بی مهر و وفا

در جمعِ حرامیانِ بی‌شرم و حیا

ذکرِ لب تو وقتِ شهادت این بود:

ای عشق! بیا، کوفه نیا ... کوفه نیا

به آن خدای که بخشد به انس و جان، جان را

به آن نبی که فروغش گرفت امکان را

اگر سعادت دنیا و آخرت خواهید

ز اهل بیت بگیرید حکم قرآن را

که اهل‌بیت، خدا را مظاهر حلمند

که اهل‌بیت همان راسخون فی العلمند

دلم را مثل پیمان‌ها شکستند

دو دستم را به عهدی تازه بستند

همان‌هایی که نامه می‌نوشتند

به استقبال تو خنجر به دستند

من و انبوهی از دلواپسی‌ها

که دارم لشکری از بی‌کسی‌ها

تمام کوفه عهدی تازه دارند

برای کشتن تو ای مسیحا

دلم مانده است و داغ جانگدازی

که شد با حرمت نام تو بازی

تنم زخمی، لبم تشنه، دلم خون

امان از این همه مهمان نوازی

دیباچۀ عشق کربلایی مسلم!

چون روح پرنده‌ها رهایی مسلم

ای شاهد غربت تو شهر کوفه

با زخم غریبی آشنایی مسلم

موّاج می‌شویم و به دریا نمی‌رسیم

پرواز می‌شویم و به بالا نمی‌رسیم

این بال‌ها شبیه وبالند، ابترند

وقتی به سیر عالم معنا نمی‌رسیم

این چشم‌های خیس و تهی دست شاهدند

بی تو به جلوه زار تماشا نمی‌رسیم

سلام ای باقر علم امامت

امامت مفتخر بر هر سلامت

سلام ای طالع ماه خدایی

هلال بهترین شهر ولایی