کرم می‌ریزد از دستان لطفت بی امان دائم

کسی را این چنین هرگز ندیدم مهربان دائم

از آن لب‌ها که می‌بوسید پیغمبر دعایی کن

که مدح تو بجوشد از دل ما بر زبان دائم

در کوچه‌ها برای خودت گریه می‌کنی

یک عمر پا به پای خودت گریه می‌کنی

سی سال می‌شود که تو در هیئت دلت

با ذکر روضه‌های خودت گریه می کنی

دوباره غصه سالَم شده ضریح حسن

به گریه خواب وصالم شده ضریح حسن

ضریح تازۀ عباس دیدنی شده و

تمام فکر و خیالم شده ضریح حسن

به لطف حق شده‌ام گریه کن برای حسن

دمی فدای حسینم، دمی فدای حسن

یقین کنید که روزی به چشم خواهم دید

پیاده می‌روم آخر به کربلای حسن

حسن شدی که غریبی همیشه ناب بماند

رد دو دست اباالفضل روی آب بماند

حسن شدی که سؤال غریب کیست در عالم

میان کوچه و گودال بی‌جواب بماند

حسین نیز غریب است اگر شبیه برادر

ولی بناست بقیع حسن خراب بماند

نه بوی مشک نه چون بوی نافه‌ی ختن است

نه بوی یاسمن است این نه بوی یاس من است

نه بوی چادر خاکی نه عطر آن گودال

بقیع روضه‌ی مکشوف کوچه و زدن است

خیال کن که دری سر به سر شرر شده باشد

به روی پاشنه چرخیده در به در شده باشد

خیال کن که حسن لحظه‌ی کبودی مادر

دلش بگیرد از این غصه که پسر شده باشد

یکی کم است هزاران کفن اضافه کنید

سه تا سه تا به تنش پیرهن اضافه کنید

کمی خیال کنید و ضریحی از زنجیر

به شکل پنجره بر این بدن اضافه کنید

گل کرده در زمین، کرم آسمانیت

آغوش باز می‌رسد از مهربانیت

حالا بیا و سفره مینداز سفره‌دار

حالت خراب می‌شود و ناتوانیت

دارد مرا شبیه خودت پیر می‌کند

جان برده از تمام تنم نیمه‌جانیت

زینب بیاور آخرین رخت کفن را

تا که کفن پوشم تن سبز حسن را

خالی است جای مادرم تا که ببوسد

لب‌های سرخ یوسف گل پیرهن را

سایه‌ی دستی میان قاب چشمان ترش

چادر خاکی زهرا بالش زیر سرش

رنگ خون پاشیده بر آیینه‌ی احساس او

لکه‌های سرخ روی گوشوار مادرش

در مدح تو باید که ببندیم دهان را

وقتی که بریدند ادیبانه زبان را

بازار سر زلف تو از بس‌که شلوغ است

انگشت به لب کرده زلیخا صفتان را