عزیز فاطمه! برخیز بهر استقبال

که زینب آمده با یک جهان شکوه و جلال

اگر چه سرو قدش را شکسته کوه غمت

به بام چرخ نهاده لوای استقلال

بیش از چهل منزل به دنبال سر ِ تو

از کربلا تا شام آمد خواهر ِتو

هم هِجر ِ تو هرگز نمی‌شد باور ِ من

هم هِجر ِ من هرگز نمی‌شد باور ِ تو

از جان خود اگرچه گذشتم به راحتی

دل کنده‌ام ولی زتنت با چه زحمتی

می‌خواستم به پات سرم را فدا کنم

اما به خواهر تو ندادند مهلتی

هر روز پای منبر تو گریه کرده‌ام

بر روضۀ مکرّر تو گریه کرده‌ام

هر روز پا به پای سرت سنگ خورده‌ام

هر شب به زخم حنجر تو گریه کرده‌ام

آمدم این‌جا دوباره ...؛ لشکرت یادش به خیر!

قاسم و عون و زهیر و جعفرت یادش به خیر!

اوّلین باری که اینجا آمدم یادت که هست؟

شد رکابم ساقی آب آورت یادش به خیر!

«چشم گریان سویت از شام خراب آورده‌ام» «خیز، ای لب تشنه! از بهر تو آب آورده‌ام» گر بپرسی داغ تو با سینۀ خواهر چه کرد قامت خم گشته‌ای بهر جواب آورده‌ام

وقت عصر بود و جز نگاه تر نداشتم

رفته بودی و جز آه شعله‌ور نداشتم

هست توی خاطرات که حرف می‌زدیم و من

جز زبان اشک و چشم نوحه‌گر نداشتم

ای که صد پاره چوگل، در ره جانان تنِ توست

سرخ رو پرچمِ اسلام ز پیراهن توست

سربلند از سر پُر نور تو شد نیزه، ولی

آنکه خم پیشِ ستمکار نشد گردنِ توست

نماز عمر قضا شد بگو چه کار کنم

چگونه این همه پاییز را بهار کنم

تمام خیرالعمل‌های من تباه شدند

بگو کجا بروم کسب اعتبار کنم

کربلا رفتی در و دیوار بشناسد تو را

در پس دیوار و در مسمار بشناسد تو را

آرزوی تو فقط این است یک دفعه حسین

روی نی با چشم‌های تار بشناسد تو را

زود بر انگشتر صحرا نگین انداختند

چون عقیق سرخ خود را بر زمین انداختند

مثل بارانی که مشتاق است خاک تشنه را

از فراز ناقه‌ها خود را چنین انداختند

صبح آمد و خورشید نتابید چهل روز

همراه من آمد سر خورشید چهل روز

من تشنۀ لبخند تو بودم ولی ای عشق

جز غصه بر این تشنه نبارید چهل روز