ای حسینی که تنت بر خاک و بر نی شد سرت

آمد از شام بلا با حال مضطر، خواهرت

خوب بنگر ‌ماجرای کوچه را در من ببین

مثل بابا دست من بسته، رخم چون مادرت

من از مشهد، من از تبریز، از شیراز و کرمانم

من از ری، اصفهان، از رشت، از اهواز و تهرانم

نمی‌دانم کجایی هستم، اما خوب می‌دانم

هوایی هستم و آواره‌ای در مرز مهرانم

اربعین، ذی الحجۀ عشاق در کرب و بلاست

بستن احرام با پیراهن و شال عزاست

بر تمام خلق از شش گوشه رحمت می‌رسد

چرخش عالم به غیر از حول‌ این محور خطاست

عاشق کماکان در مسیر اربعین است

از هر کجا باشد سفیر اربعین است

آه و دم مولا نباشد آدمی‌نیست

پس آدمیت سخت، گیر اربعین است

خوب و بد پشت سر قافله راه افتاده

هر که شد عاشق‌ این سلسله راه افتاده

نامسلمان و مسلمان به حرم می‌آیند

هر زن و مرد ز هر فاصله راه افتاده

من گریه برایت نکنم می‌میرم

یک روز صدایت نکنم می‌میرم

من داغ جگر سوز غریبی تو را

با اشک روایت نکنم می‌میرم

لب تشنه‌ای و از لب نی کام برده‌ای

با کربلا دل از همه ایام برده‌ای

آب فرات و آب حیاتند تشنه‌ات

آب بقاء را تو لب جام برده‌ای

دارم غریب و آشنا را می‌شمارم

 این خیل مشغول عزا را می‌شمارم

هی خواب می‌بینم پیاده در طریقش

در جاده دارم تیرها را می‌شمارم

نشسته‌ام به مزارت نه بر مزار خودم

سیاه پوش تو‌ام نه که سوگوار خودم

تو زیر خاکی و من خاک بر سرم ریزم

که سینه چاکی و من خاک بر سرم ریزم

ای حامیان مکتب هل من معین سلام

جاماندگان قافلۀ اربعین، سلام

قومی‌پیاده بر حرم یار می‌روند

حسرت کشان قبر‌ امام مبین سلام

عمری‌ست که دلتنگ توأم، می‌آیم

مولا! به غریبی‌ات قسم می‌آیم

از صحن نجف دوباره ان‌شاء‌الله

با پای پیاده تا حرم می‌آیم

هر قدم یک پنجره از شوق واکردی به سویم

می‌توانم از همین جا عطر صحنت را ببویم

قطره‌ام‌ اما سر دریا شدن دارم دوباره

می‌روم خود را در اقیانوس نور تو بشویم