قرار از دل ربوده آه و اشک کبریا امشب نشسته بر جبین دل غم کرب و بلا امشب

ابوفاضل بدون دست و اصغر تشنه لب بی جان فرات از شرم می‌نالد ز دردی بی شفا امشب

زمین کرانۀ عطشان بیقراران است

زمانه ملتهب داغ سوگواران است

به هرطرف که بگردد نگاه سرد غروب

نشان شام غریبان سربه داران است

چشم‌های گریه باموی پریشان داشتیم

بس که در این ماه ما شام غریبان داشتیم

در خیابان‌ها صدای طبل‌ها پرکرده است

فکر کن اندازۀ دنیا خیابان داشتیم

اشکی نشست بر سر دامان لحظه‌ها

آتش گرفت و سوخت غزلخوان لحظه‌ها

می‌سوخت آن خیام به غم ماندۀ زمین

در های های دیدۀ ویران لحظه‌ها

مانده بودم، غیرت حیدر به فریادم رسید در وداعی تلخ، پیغمبر به فریادم رسید

طاقتم را خواهش اکبر، در آن ظهر عطش برده بود از دست، انگشتر به فریادم رسید

نفس از سینه به طرز دگری می‌آید

هر دمم تازه‌تر از تازه‌تری می‌آید

بیدلی می‌طلبد عشق حقیقی ور نه

دعوی عشق ز هر بی جگری می‌آید

پشت امواج آبی اروند، می‌فرستیم قاصدک‌ها را

خبری نیست درد دل داریم، بپذیرید نذری ما را

توی شعرم هنوز عاشوراست، ساعتش روی عصر خوابیده

مرد می‌خواهم اینکه بردارد، از بلندای نیزه سرها را

زیر نور ماهتاب، کاروان در التهاب آسمان به رنگ خون، کوفیان به رنگ خواب

یادگار مشک‌ها، صد پیاله تشنگی ابرهای سوخته، قصه گوی بخل آب

سرگشته بانوان وسط آتش خیام چون در میان آب، نقوش ستاره‌‏ها

اطفال خردسال، ز اطراف خیمه‏‌ها هر سو دوان چو از دل آتش، شراره‏‌ها

 با این شتاب فکر کنم سر می‌آورد!

با این شتاب،حوصله را سر می‌آورد

می‌تازد و غنیمت جنگ غروب را

از چنگ سی هزار نفر، در می‌آورد

بنویسید که خورشید به گودال افتاد

و پس از شام غریبان سحری نیست که نیست

تازیانه به تسلای یتیمی آمد

تازه فهمید که دیگر پدری نیست که نیست

دشت می‌بلعید کم‌کم  پیکرخورشید را   

برفراز نیزه می‌دیدم سر خورشید را

آسمان گو تا بشوید با گلاب اشک‌ها  

 گیسوان خفته در خاکستر خورشید را

بوریایی نیست در این دشت تا پنهان کند     

پیکر از بوریا عریان‌تر خورشید را