ندارد وسعت داغم مساحت

ندیدم بعدِ تو یک روز راحت

مرا از کربلا بردند اما

دلم جا ماند بین قتلگاهت

چه باید کرد با این خون جاری

تن خورشید و صدها زخم کاری

به روی خاک گفتم صورتت را ...

الهی من بمیرم سر نداری

بوم نقاشی به دستم بود و طرح پَر کشیدم با قلم موی خیالم، نقش در دفتر کشیدم 

دیدم اما این قلم مو رنگی از جوهر ندارد منّت از مژگان و ناز از دیدگان تَرکشیدم

تنت خورشیدِ دشت کربلا بود

نه غسل و نه کفن، در خون رها بود

بگو ای زینت دوش پیمبر

کجا شایستۀ تو بوریا بود؟

آتش زدند بر سر ایوان کبریا

آتش کشید پر سوی دامان کبریا

در آن غروب حادثۀ سرخ عشق وخون

در خون نشست یکسره چشمان کبریا

مصیبت، طاقتش را سر می‌آورد

که با خود یک دل پرپر می‌آورد

از آن تن‌های غرق خون! بمیرم

هزاران تیر باید در می‌آورد

دلش بی تاب از آهی پر شرر سوخت

شبیه چشم‌هایی شعله‌ور سوخت

به پای حنجری آتش گرفته

تنورخولی آن شب تا سحر سوخت

خروش ناله در عرش است بر پا

قیامت می شود از اشک زهرا

سری را خولی آورده به کوفه

تنی مانده رها بر خاک صحرا

ماجرا هر چه بود پایان یافت

هرکسی بود عازم کویش

زنی انگار چشم در راه است

از سفر، چه می‌آورد شویش

دل من داغدار رفتن تو

به روی خاک این صحرا تن تو

تمام گرگ‌ها در قتلگاه و

چه دعوایی سر پیراهن تو ...

نه تنها زخم‌ها بی التیام است

حدیث غربت او ناتمام است

میان قتلگاه افتاده اما

نگاه آخرش سوی خیام است

در خون تپیده آسمان در بین گودال

جان تمام کاروان در بین گودال

می‌دوخت سمت خیمه‌ها چشمان خود را

با پلک‌هایی نیمه جان در بین گودال