هجوم ناگهان و ... وای زینب

به سمت کاروان و ... وای زینب

تن آقا بدون غسل و دفن و

بدون سایبان و ... وای زینب

وقتی که زیر و رو همه کرب و بلا شود

باید که از گلوی حسین سر جدا شود

امشب که در عزا همه ارکان ماسواست

در آسمان چه شام غریبان بپا شود

تو زیر پا رفتی ولی بیچاره زینب

از این به بعد و بعد از این آواره زینب

باید خودت یاری کنی، ورنه محال است

بوسه بگیرد از گلوی پاره زینب

به روی نیزه چگونه تو را نظاره کنم

بخند تا که منم خنده‌ای دوباره کنم

اگر اجازه دهی لااقل برای تنت

کمی ز چادر خود را کفن قواره کنم

انگار کسی در نظرت غیرخدا نیست

این مرحله را غیر امام‌الشهدا نیست

آئینه‌تر از روی تو خورشید ندیده

این روی برافروخته جز رنگ خدا نیست

دل را به شب خستۀ این قافله بسیار

گرگان همه جمعند، فقط بگذر و بشمار

هفتاد و دو آئینه که در سجده شکستند

هر تکه‌شان ذکر خدا گفت به تکرار

زینب گریست نام به آتش کشیده را

فریاد زد پیام به آتش کشیده را

با چشم‌های غمزدۀ خود نظاره کرد

گلزخم‌های کام به آتش کشیده را

آسمان رفته به پابوسی ماهی که ندارد

خیره مانده­ است از امشب به پگاهی که ندارد

ماه، تابیده سرنیزه به هر ذره از عالم

می­­‌رود با سر بی‌­تن به گناهی که ندارد

دیروقت است؛ بگویید بتازند سواران

به تن خستۀ سردار و سپاهی که ندارد

کاروان چون شهود پیدا کرد

به حقیقت ورود پیدا کرد

هر کسی رفت در پی سِمَتَش

پس اباالفضل رود پیدا کرد

با فاطمه می‌خواست خدا را بکشد

تصویر غروب نینوا را بکشد

تقدیر وضو گرفت و از نیزه گذشت

تا مسح سر ستاره‌ها را بکشد

نگفتنی ست غم بی شمار انگشتر

چنان عقیق شدم داغدار انگشتر

به مشک طعنه زده در میان قحطی آب

خوشا به حال لب آبدار انگشتر

ذوالجناح آمد و آیینۀ زخم است تنش

هرچه آیینه به قربان چنین آمدنش

این زبان بسته چه دیده است که در ظهر عطش

چشمه در چشمه سرشک است زبان سخنش