تو همرنگ زمین کربلایی

همه داغ جبین کربلایی

غروب قتلگاهت را بگریم

که تو «فتح‌المبین» کربلایی

شبی غمگین برادر، گریه کردم

میان دشت خنجر گریه کردم

همان شب آسمان بر من فرو ریخت

چو بر خورشید پرپر گریه کردم

این شیهۀ ذوالجناح است، می‌پیچید از سوی صحرا

سم‌ضربه‌هایش پیاپی، آشفته گیسوی صحرا

می‌توفد آسیمه‌سر اسب، توفانی از شن به پا کرد

می‌پیچد آیات ظلمت، تشباد و هوی هوی صحرا

اینان که غیر پستۀ خندان ندیده‌اند

بادام تلخ درد یتیمان ندیده‌اند

یاقوت عشق را که نهان پشت خون توست

پیدا نکرده‌اند که پنهان ندیده‌اند

صِفّینیان کوفه تباری که غیر نِی

رحلی برای خواندن قرآن ندیده‌اند

هنگام رحیل آسمان بود

دلشوره به جان آسمان بود

افتاد به دست و پای زینب

زنجیر مگر ز محرمان بود؟

باد سمت شعله می‌­لنگید و وامی‌ماند

شعله می‌­مویید و چادر را نمی­‌گیراند

خاطرات سبز، از صحرا رها می­‌شد

وز زمین خون‌گرفته، روی می‌­گرداند

سورۀ مستور روی نیزه‌ها می‌بینمت

آیهِ والطور روی نیزه‌ها می‌بینمت

منبر و رحلت چه شد؟ ای زادۀ ختم رسل

قاری مشهور! روی نیزه‌ها می‌بینمت

این نیزه‌ها که پیش سر تو به پا شدند،

اوّل معزّیان غم کربلا شدند

خواندی تو آیه‌آیۀ قرآن و ... نیزه‌ها

لرزان ز «کاف»، «صاد» و «ها»، «عین» و«یا» شدند

تا سحر مانده تو خورشید درخشان شده‌ای؟

گل آغوش من سوخته دامان شده‌ای؟

مادرم تاب ندارم که ببینم خاری

رفته در پات و کمی غمزده از آن شده‌ای

در داغ تو کوه از کمر می‌شکند

دیگر نه عجب اگر که سر می‌شکند

تو از دل من چه انتظاری داری؟

وقتی که نماز در سفر می‌شکند!             

می‌خواهم از این صبر لبالب بشوم

در ظهر همین روز کمی شب بشوم

ای خار بس است، لحظه‌ای صبر بکن

صحرای بدون خار زینب بشوم

می‌روم امّا بدان جانم کنارت مانده است

تا قیامت یا اخا دل، بی‌قرارت مانده است

گر چه این گلبرگ‌ها را می‌برند از گلشنت

غم مخور یک باغ پرپر در کنارت مانده است