ز کویت ای برادر با دو چشم خون‌فشان رفتم

ز بار رنج و غم با قامتی همچون کمان رفتم

تو گر از خون خود این سرزمین را گلسِتان کردی

ولی من همچو بلبل با فغان زین گلسِتان رفتم

بیا در کربلا محشر بیین، کین گستری بنگر

نظر کن در حریم کبریا، غارتگری بنگر

فروشنده حسین و، جنس هستی، مشتری یزدان

بیا کالا ببین، بایع نگه کن، مشتری بنگر

چون کرد با برادر خود قصه را تمام

رو بر مدینه کرد که یا سید الانام

این شاه سر جدا شده از تن حسین توست

این سینه‌چاک ناوک دشمن حسین توست

زینب چو جسم پاک برادر نظاره کرد

کرد این خطاب و پیرهن صبر پاره کرد

ای تشنه لب به سوی که بعد از تو رو کنم؟

جویم که را که درد دل خود به او کنم؟

زینب چون دید پیکری اندر میان خون

چون آسمان که زخم تن از انجمش فزون

بی‌حد جراحتی، نتوان گفتنش که چند

پامال پیکری، نتوان دیدنش که چون

نمی‌گویم، که از سم ستورانش بدن، چون شد

همی‌گویم، که صحرا پاک از آن تن، غرقه در خون شد

نمی‌گویم، به خرگاهش چه کردند از پس کُشتن

همی‌گویم، که دود از خیمه‌گاهش تا به گردون شد

شب خنجر آبدیده دارد در دست

خورشید به خون تپیده دارد در دست

از گودی قتلگاه بیرون آمد

ای وای، سر بریده دارد در دست

وارسی کرد آن حوالی را

پشت هر تپه سنگ، بوتۀ خار

خیمه در خیمه، گوشه در گوشه

بچه‌ها را شمرد چندین بار

تنهاترین سردار! دیگر لشکرت نیست

تکیه بده بر نیزه‌ات پیغمبرت نیست

یک گله گرگ تشنه آماده است اما

دیگر ابالفضلت، علی‌اکبرت نیست

ای پیکر برهنۀ بی سر حسین من آیا تویی عزیز پیمبر، حسین من؟

پیدا نمی‌کنم به تنت جای بوسه‌ای جز جای تیر و نیزه و خنجر حسین من

رسید وقت رسیدن به ضربه‌های کسی    شکست حنجـره اما به زیر پای کسی

آهای خنجـر کهنه! نمی‌شود نبری؟ نمی‌شود که بمیرد کسی به جای کسی؟

 یک روح واحدند، ولی از بدن، جدا در اتحاد نیست تو از او و من جدا

این دو، دو نیستند، تجلی وحدتند پس باطناً یک‌اند، ولی ظاهراً جدا