ناله‌ها تا گنبد مینا رسید

                        تا به مقتل، دختر زهرا رسید

وآن اسیران را چو بر مقتل، عبور

                        اوفتادی، گوییا شد نفخ صور

آه! از آن ساعت که با چشمان تر

                        شد سکینه بر سر جسم پدر

دید جسمی اوفتاده روی خاک

                        قطعه‌قطعه، پاره‌پاره، چاک‌چاک

آه! از آن ساعت که با افغان و آه

                        شد عبور زینب اندر قتلگاه

شهریاری را به خون غلتان بدید

                        پاره‌پاره پیکر و عریان بدید

زینب، آن سرو گلستان رسول

                        دختر خیر‌النّسا، زهرا، بتول

زینب، آن شیر‌ین‌کلام بوتراب

                                 در بلاغت، معنی امّ‌الکتاب

چون ز پا افتاد شه در راه عشق

پس به سر پیمود ره، آن شاه عشق

خولی آن سر را که پُر ز اسرار بود

با  سر اندر جست‌وجوی یار بود،

شد چو خورشید امامت در حجاب

                        سر برآوردند خفّاشان ز خواب

سوی خرگاه امامت تاختند

                        کافران، دیر از حرم نشناختند

دشت پُر بود آن شب از دل‌واپسی

                        اشک بود و آه بود و بی‌کسی

در میان خیمه‌های سوخته

                        دختری با دست و پای سوخته

ای قیامت‌قامتانِ نقشِ خاک!

                        ای بدن‌های شریف چاک‌چاک!

عرشیان! بر فرش هامون خفته‌اید؟

                        اختران! در قلزم خون خفته‌اید؟

خوش بتاب، ای انجم گیتی‌فروز!

                        کربلا را ساز روشن‌تر ز روز

خوش بتاب، ای مه! تو بر دامان خاک

                        خاک را کن از فروغت، تاب‌ناک

آه! اندر کربلا، ای دوستان!

                        شد بهار دین مبدّل بر خزان

گلشن نوباوۀ ختمی‌مآب

                        سر‌به‌سر گردید خشک از قحط آب

عصر عاشورا که کم‌کم آفتاب

                        نور خود بگْرفت از روی تراب

تیرگی شد حکم‌فرما در فضا

                        چون لباس ماتم اهل عزا

از زمین برچید دامن، آفتاب

                        شد درون پردۀ شب در حجاب

در سکوت شب چو نالۀ دردمند

                        بود آوای شب‌آویزی بلند