نیزه‌دارت به من یتیمی را، داشت از روی نی نشان می‌داد زخم هرچه گرفت جان مرا، هر نگاهت به من که جان می‌داد

تو روی نیزه هم اگر باشی، سایه‌ات همچنان روی سر ماست ای سر روی نیزه! ای خورشید! گرمیت جان به کاروان می‌داد

«ای یک‌شبه هلال! چه زیبا نشسته‌ای!»

ماه منیّ و انجمن‌آرا نشسته‌ای

طوبی و سدره بر قد تو رشک می‌برند

از بس که سروْ قامت و رعنا نشسته‌ای

زینب، آن خاتون با عزّ و جلال

                        قافله‌سالار دشت پُرملال

چون به سوی قتلگه راهش فتاد

                        در دو گیتی شعله از آهش فتاد

آن زمان کز ظلمِ آن بی‌دین‌سپاه

                        شد عبور اهل بیت از قتلگاه

گر بپرسم:‌ زینب بی‌دل چه دید؟

                        گفت خواهی: پیکر شاه شهید

راوی رسیده بود ز متن غبارها

وقتی که تاختند به تن‌ها، سوارها

راوی نوشت: دست و سر و پا؛ نوشت: خون

در ظهر تیغ‌ها و سنان‌ها و خارها

بوستانِ لاله‌رویانِ حجیز

شد ز تاراج خزان، چون برگ‌ریز

کوفیان بستند بار قافله

بانوان را شد به گردون، غلغله

کاروان بر ماه خود، دل بسته بود

                        خصم، بهر کوچ، محمل بسته بود

جان هر یک بارها می‌شد فدا

                        تا از آن خونین‌بدن گردد جدا

ساربان زد چون که بانگ «الرّحیل»

                        عشق، خود آن کاروان را شد دلیل

چون سواری، نوبت بانو رسید

                        جامۀ صبر و شکیبایی درید

بر یتیمان حسین از یاوری

                        کرد زینب، التفات مادری

دیده را از اشک خونین، پاک کرد

                        درد خود را در دل خود، خاک کرد

ای به خون غلتان، شهنشاه جلیل!

                        خیز از جا کآمد ایّام رحیل

کاروان اینک بُوَد عازم به شام

                        بهر ساز و برگ ما بنْما قیام

چون که افتادند آل‌اللَّه به راه

                        راهشان افتاد اندر قتلگاه

ز اشتران، خود را به زیر انداختند

                        شور رستاخیز بر پا ساختند

روزِ عشق‌آموزِ عاشورا گذشت

                        سرگذشت عشق بود، امّا گذشت

روز ایثار و وفا و عشق و خون

                        عقل شد راهی به صحرای جنون