چه تنها می‌رود غمگین به سوی خیمه‌ها! برگرد

پریشان‌یال زخمی! قاصد خون خدا! برگرد

نمی‌دانم چه در سر داری؟ امّا خوب می‌دانم

که در‌می‌مانی آن جا از جواب بچّه‌ها، برگرد

به میدان شهادت چون حسین از صدر زین افتاد

سوم خورشیدِ افلاکِ امامت بر زمین افتاد

عزیز جان پیغمبر به خون خویش می‌غلتید

هراسان ذوالجناح و شورشی در ماء و طین افتاد

جوشنی از زخم بر تن، اشک‌افشان، ذوالجناح

مثل خورشیدی دمید از شرق میدان، ذوالجناح

انقلاب کربلا را تا کند پیغمبری

یال‌ها تر کرد از خون شهیدان، ذوالجناح

تا شعاع نور خود را، آفتاب از من گرفت

صبر و آرامش، عنان با صد شتاب از من گرفت

ذوالجناحم من، بُراق «لیله ‌الاسرا»ی عشق

حسرت معراج جانان، صبر و تاب از من گرفت

چنگ می‌زد بغض غربت، بر گلوی خیمه‌ها

شطّی از خون بود جاری، روبه‌روی خیمه‌ها

گردبادی بود پیدا، در کنار قتلگاه

ذوالجناح آسیمه‌سر می‌تاخت، سوی خیمه‌ها

گیسوی خورشید می‌لغزید، روی خیمه‌ها

خون و آتش می‌تراوید از سبوی خیمه‌ها

آب، پای تپّه‌ها می‌شُست، زخم دشت را

از شرار تشنگی، پُر بود جوی خیمه‌ها

بانو! میان دشت، هراسان چه می‌کنی؟

دریای صبر، در دلِ طوفان چه می‌کنی؟

بانو! شما که از جگرت شعله می‌چکد

دیگر میانِ آتش سوزان چه می‌کنی؟

ای ماه! به شوق نظرت می‌آیم

با قافله‌ی خون جگرت می‌آیم

هستی تو امام من و من پیرو تو

می‌گریم و دنبال سرت می‌آیم

یک ناله که از نهاد ما برمی‌خاست

 صد تن به سکوت ما ز جا برمی‌خاست

طفلى که ز سیلى به زمین می‌افتاد

 با ضربت تازیانه‌ها برمی‌خاست

اى گل که طراوت سحر دارى تو!

 چون خون خداى، همسفر دارى تو

آن لالۀ عاشقى که از عاشورا

 هفتاد و دو داغ بر جگر دارى تو

اى سر که بُوَد بار غمت بر دوشم!

 زود است که داغ تو کند گل‌پوشم

بر خطبه‌ی من تو گوش کردى اکنون

 قرآن تو بخوان که من سراپا گوشم

از مهر تو هرگز نکند دل، زینب

 وز بعد تو کارش شده مشگل، زینب

تا با تو شریک در مصائب باشد

 سر می‌شکند به چوب محمل، زینب