دلم در حلقه‌ی ماتم، به یارب یارب است، امشب

همان شام غریبانی که گویند، آن شب است، امشب

صدای ناله‌ای از سرزمین نینوا آید

که گویا صاحب آن ناله، جانش بر لب است، امشب

اگر صبح قیامت را شبی هست، آن شب است، امشب

طبیب از من ملول و جان ز حسرت بر لب است، امشب

فلک! از دورِ ناهنجارِ خود، لَختی عنان در کش

شکایت‌های گوناگون مرا با کوکب است، امشب

متاب، ‌ای ماه تابنده! که سر زد آفتاب، امشب

ز برج نیزه تابد چند ماه اندر حجاب، امشب

فروغ اکبرِ لیلا، منوّر کرده صحرا را

تو، ای ناهید نورافشان! بکش رخ در نقاب، امشب

بر این صحرای پُر بیم و هراس، ای مه! متاب، امشب

که دامانت نسوزد از لهیب اضطراب، امشب

سزد گر چهره پنهان می‌کنی در هاله‌ی ماتم

که اصغر را نمی‌بینی در آغوش رباب، امشب

هر سو فتاده، پیکر آن گل‌عذارها

چون لاله‌های رُسته به هر جوکنارها

بر باد رفته‌اند، چو گل‌شاخه‌های سرخ

از بوستان سبز نبی، یادگارها

خم شد، گذاشت روی زمین، گوشواره را

تا قدری التیام دهد، گوشِ پاره را

آتش گرفته گوشه‌ی دامان کوچکش

آبی نبود، چاره کند این شراره را

نیک‌پی اسب! چرا بی‌رخ شاه آمده‌ای؟

پیل بودی تو، چرا مات ز راه آمده‌ای؟

برگ برگشته و تن خسته و بگْسسته لگام

هوش خود باخته با حال تباه آمده‌ای

از ذوالجناح، اهل حرم گشته شاه‌جو

از باد جُسته ز‌آن گل بر باد رفته، بو

هر یک به دور مرکب و جویای راکبش

وز روی و موی، گَرد برُفتش ز روی و مو

از زین فتاد چون به زمین، جسمِ شاه دین

افتاد شور و ولوله در عرش تا زمین

شد تیره آفتابِ جهان‌تاب، هم‌چو شب

در خاک و خون چو کرد غروب، آفتابِ دین

ای اسب بی‌صاحب من! برگرد، کاری ندارم

می‏خواهم این جا نباشی، وقتی که جان می‏سپارم

می‏دانی، ای اسب زخمی! هنگام کوچم رسیده ا‌ست

گاه وداع من و توست، دیگر مجالی ندارم

ذوالجناحا! پدرم رفت و نیامد خبرش

به کجا رفت و چه رو داد و چه آمد به سرش؟

به سراغ علی‌ اکبر ز حرم شد بیرون

کشت خود را به یقین، بر سر جسم پسرش

نرم‌نرمک اسب و زین و یال و گیسویش کشید

خم شد و پا و دوال و چشم و ابرویش کشید

مرد نقّاش، اسب را برفیّ و صحرا را کبود

نخل را آشفته‌گیسو، روی در رویش کشید