ما سینه زنان عصر تاسوعاییم

در فکر عزای روز عاشوراییم

شادی نکنیم در شب قتل حسین

چون شامل لعن حضرت زهراییم 

سقا تویی و دست به دریا برسان

یک مشک پر از آب گوارا برسان

نجوای غریب کودکان را بشنو

عباس عمو! زود خودت را برسان

سقاى کربلا و علمدار شاه دین فرزند شیر حق و هژبر کنام‌ها

با کام تشنه آب ننوشیدى از فرات یاد لب حسین و دگر تشنه کام‌ها

باز می‌خواهم به مستی سر کنم

روی طبع خویش را زیور کنم

طفل طبعم چون گران جانی کند

دیده بهرش مهد جنبانی کند

ای خوش آن مستی که مست دلبر است

از وصال دوست عشقش بر سر است

ای خوش آن مردی که در میدان عشق

جان دهد اندر ره جانان عشق

باز ساقی الستم کرده مست

آنچنان مستی که دل دادم ز دست

پر نمود از بادۀ غم جان من

ریخت درد درد اندر کام من

دید شاه دین که زینب شد ز دست

رشتۀ صبرش ز یکدیگر گسست

بر سر زانو سر خواهر نهاد

بردباری را به خواهر یاد داد

گفت با خواهر شه دنیا و دین

ثانی زهرا مکن افغان چنین

خواهرا کم کن تو این آه و فغان

هیچ کس باقی نماند در جهان

بهر جانبازی شه دنیا و دین

کرد با خواهر وداع آخرین

پای همت در رکاب آورد شاه

رو سوی میدان دلش در خیمه گاه

باز بر من نور خورشیدی دمید

از رخ طبعم تجلی شد پدید

ماه روئی بازم آمد در نظر

ابرویش را معجز شق القمر

نوجوان شاه دین از رزمگاه

العطش گویان رسیدی نزد شاه

پر شد از ساقی لبالب جام او

غرقه خون جمله اندام او

جان شیرین لحظه‌ای کم کن شتاب

تا که مخبر گردی از گفتار باب

تیغ کج باشد خم ابروی تو

هم کمند دشمنان گیسوی تو