عقل، وامانده شد و پرسش احوالم کرد

به خدا عشق عمو بود، سبکبالم کرد

غربت اوست که تبدیل به این حالم کرد

آنکه با جام می‌اش مست، همه عالم کرد

مست، بی دست شود، میکده بی سر خواهد

دل در این راه فقط یاری دلبر خواهد

دستم رها کن عمه، دورش را گرفتند

راه عبور زادۀ زهرا گرفتند

می‌آیم از خیمه به امدادت عمو جان

بار دگر گرگان رهِ صحرا گرفتند

شکر خدا که لطفِ تو دست مرا گرفت

مِهرت میان این دلِ ویرانه جا گرفت

امروز نه، که روز الست بربکم

با تو دلم بهانۀ کرب و بلا گرفت

قرآن چرا به روی زمین اوفتاده است؟

شمر لعین به صفحه او پا نهاده است!

دیدم به چشم فاطمی خود، عمو حسین

زهرا کنار مقتل تو ایستاده است

ابری رسید و پیکرت را بر بدن دوخت

بر پیکر ارباب گوئیا کفن دوخت

تیری رسید و جسم عبدالله را هم

بر پیکر ارباب، جای پیرهن دوخت

ما گره خورده به گیسوی حسینیم فقط

در کمند خم ابروی حسینیم فقط

هر که با هر چه که مست است خودش می‌داند

ما که مست رخ خوشبوی حسینیم فقط

بنویسید غزل افتاده

جلوۀ حُسن ازل افتاده

بنویسید که از عرش خدا

سیزده ظرف عسل افتاده

باد وقتی که برآن حلقۀ گیسو افتاد

سنگ باران شد و میدان به هیاهو افتاد

سنگ احساس ندارد که یتیمی سخت است

سنگ آنقدر به او خورد که از رو افتاد

قد کشیدی چقدر مرد شدی در سختی

مرد آن است که غالب بشود بر سختی

از عسل شیرین‌تر لحظۀ آرامش توست

شادی از اینکه رسیده‌ست به آخر سختی

پر قنداقه را در خون کشیدند

ز دستان سحر، مهتاب چیدند

دل  آهن  به حال آن گلو سوخت

که با تیر سه شعبه، سر بریدند

به روی برگ گل، شبنم نشسته

به سوگ تشنه‌ای، زمزم نشسته

به روی حنجر ششماهه با تیر

سه تا بوسه کنار هم نشسته

خروش رود و دریا: یا اباالفضل

پناه اهل دنیا: یا اباالفضل

به حق دست‌هایی که قلم شد

بگیر این دست‌ها را یا اباالفضل