به لبت غیر ثنا گفتن معبود نبود

در صدای تو به جز نغمۀ داوود نبود

راه افتادی و من پشت سرت می‌گفتم

تازه داماد حرم، رفتن تو زود نبود

ای عمو من پسر فاتح جنگ جملم

نوۀ شیر خدا، ساقی جام عسلم

داده حق، تحت غمت سلطنت لم یزلم

عاشقِ کشته شدن، برسر عهد ازلم

بر فراز دست خورشید، آفتاب دیگری است

هر علی از نور حیدر بازتاب دیگری است

فرق دارد با علی اکبر به میدان رفتنش

اضطراب اهل خیمه اضطراب دیگری است

چنان ربابۀ مضطر توکلی باید

به حلق پارۀ اصغر توسلی باید

عزیز فاطمه، آهسته‌تر قدم بردار

دعا به مادر او کن، تحملی باید

کسی که از دو لبش کوثر آب می‌نوشید

کسی که باده به نامش شراب می‌نوشید

کسی که از قدمش سلسبیل سیراب است

کسی که از دم قدسیش، نیل سیراب است

سنگینی داغ تو ماتم را به هم ریخت

این روضه چندین بار آدم را به هم ریخت

قلب ملائک را به درد آورد اشکت

سوز گلویت عرش اعظم را به هم ریخت

هوای قلب حسینی، دو چشم بارانی است

هوای میکده از نام دوست رحمانی است

گرفته شور محبت همه وجودم را

جدایی من و عشق حسین، ویرانی است

کودک در آغوش است روی دست بابایش

بس مست و مدهوش است روی دست بابایش

کی دیده که، رزمنده با قنداقه‌اش آید

گویی کفن پوش است روی دست بابایش

چو آن روز روز سیاهی نبود

که فرصت به قدر نگاهی نبود

گلوی تو در کربلا درس گفت

ز گهواره تا گور راهی نبود

ما گریه کن قتل قتیل العبراتیم

همواره اسیران اسیر الکرباتیم

ما مایل آنیم که نزدش بنشینیم

کی تشنۀ نوشیدن از آب فراتیم؟

لب‌ها هلاک آب، دل‌ها ز غصه آب

غم آمده به دل، رفته ز خیمه تاب

کرببلا پر از، فریاد بی جواب

حتی به کربلا، دیده نشد سراب

رفته تاب شیرخواره، وای بیچاره رباب

نیست وقت استخاره، وای بیچاره رباب

برد آقا تا که سیرابش کند، با ناله کرد

بر لب خشکش اشاره، وای بیچاره رباب