سپاه را چقدر سیر کرد آب فرات چه زود این همه تغییر کرد آب فرات چه کرد با جگر تشنه‌ها؟ نمی‌دانم رباب را که زمین گیر کرد آب فرات

غم تو سینه به سینه به این هزاره رسید

به گوشه گوشۀ عالم به هر کناره رسید

پدر که خون تو را رو به آسمان پاشید

غمت به ماه و به خورشید و هر ستاره رسید

امشب برای عرض ارادت به محضرت

زانو زدم به رسم ادب در برابرت

جاری شده ست مدحیه‌ات بر زبان من

مستم دوباره از نفحات معطرت

مشغول کار هستی و در زیر آفتاب حس می‌کنی که بین تنوری، پُر التهاب

هم تشنه‌ای و هم رمضان، نه محرّم است کافی است اینکه روزه بگیری بدون آب

رفت میدان، ماند در گهواره بوی کودکش ماند مادر، با خیال گفتگوی کودکش

حرمله، سوز عطش، تیر سه شعبه، آفتاب لشگری بی رحم بوده روبروی کودکش

لبت دو پـارۀ آتش، دلـت پر از شرر است دهان خشک پدر از لب تو، خشک‌تر است

تو پاره پاره شدی، قلب من پر از خون است تـو تشنـه‌ای، نفس مـن شـرارۀ جـگر است

رفتی و گریه تو را تا به خدا بدرقه کرد وإن یکاد پدرت قد تو را بدرقه کرد مادرم پشت سرت دست به پهلو آمد قد و بالای تو را نوحه سرا بدرقه کرد  

خواهم اگر به آن قد و بالا ببینمت باید تو را به وسعت صحرا ببینمت تکه به تکه جسم تو را جمع کردم و می چینمت به روی عبا تا ببینمت

این خانواده یوسفان بی بدیلند هر یک برای خویش خورشیدی جمیلند

جاری‌ترین رودند در رگ‌های دنیا بهتر بگویم صد هزاران رود نیلند

جان عالم تصدق سرتان به فدای شما و مادرتان

تو امیری، امیر قلب منی این منم من همیشه نوکرتان

مثل اسفند دلم روی دلم بند نبود مدتی روی لبان همه لبخند نبود درد دوری ز پیمبر که خوشایند نبود و کسی مثل خداوند هنرمند نبود

او کعبۀ سرودۀ هر انجمن شده است

او دلبر هزار اویس قرن شده است

او کلنا محمد آقای کربلاست

گاهی علی و فاطمه، گاهی حسن شده است