تا خیمه‌ها عباس دارد غم ندارم پشتم به تو گرم است ای کوه وقارم من رحمت الله و تو پرچم‌دار فضلی بوسیدن دستان تو شد افتخارم
در آن ساعت که عالم شرمگین بود
لبت سوزان و جانت آتشین بود
خروشان می‌زدی تن را به ساحل
چنان امواج دریا سهمگین بود،
الهی! باغ گل‌ها از فراتش
به آبی بستگی دارد حیاتش
دل دریایی‌ام را شعله‌ور کن
بنوشم از عطش یک جرعه آتش
پرید از جا دلم، آخر دویدم
برای خاطر خواهر دویدم
به شوقت دست و پا گم کرده بودم
پی آب آوری با سر دویدم
عطش آتش به دل جا می‌گذارد
قدم بر روی لب‌ها می‌گذارد
مگر عبّاس آب آور عطش را
به حال خود رها وا می‌گذارد
شاید زمین چرخیده ده‌ها قرن، روی دست‌هایت
جوشیده اقیانوس آرام از گلوی دست‌هایت
شاید که نه ... حتماً تمام کوزه‌های تشنۀ دهر
سیرابِ سیرابند هر روز از سبوی دست‌هایت
برداشته با غیرت خود مشک و علم را
آرام کند رفتن او قلب حرم را
برخاست سراسیمه و آشوب به پاشد
می‌رفت که برهم بزند نظم ستم را
در شعلۀ نگاه تو، نقشی نبست آب
موج هزار آینه در خود شکست آب
زان لعل لب که جوش زد از آتش عطش
درگیر و دار حادثه، طرفی نبست آب
«علم عشق تو بر بام سماوات بریم»
دست در دست برآریم و به میقات بریم
«در ازل پرتو حسنت به تجلی دم زد»
گام در گام تو حق چشمه‌ای از زمزم زد
عشق هر روز به تکرار تو برمی‌خیزد
اشک هر صبح به دیدار تو بر می‌خیزد
ای مسافر به گلاب نگهم خواهم شست
گرد و خاکی که ز رخسار تو برمی‌خیزد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
