عبّاس، یعنی تا شهادت یکّه تازی

عبّاس، یعنی با شهیدان همنوازی

عبّاس، یعنی عشق، یعنی پاکبازی

عبّاس، یعنی یک نیستان تکنوازی

آنجا که آب، آب گوارا، سرد

زیر رکاب و چکمۀ  او می‌تافت

او در زلال خویش نظر می‌­کرد

بار دیگر باره راهی  زد سویِ میدان،­ سوار

مثل خورشیدی که می­‌تازد به شب عریان، سوار

آتش شمشیر خشمش، زهره­‌ها را آب کرد

رد شد از خاکستر دشمن چنان توفان، سوار

عجب پاییز زردی، یاس من کو

نکشت این غم مرا، احساس من کو

نمی­‌خواهم نمی‌­خواهم دگر آب

خداوندا عمو عبّاس من کو؟

هنوز اسطورۀ  احساس پیداست

میان داس‌ها آن یاس پیداست

هنوز آن دورها بی ­دست پیداست

پی آب­‌آوری عبّاس پیداست

گرچه صد غائله آب است و زمین تا شمشیر

عطشم را ننشانید، مگر با شمشیر

می­‌روم، تا تب خیزابی خون راهی  نیست

بلکه آوردم از آن معرکه سر با شمشیر

تا به دستیاری تو عشق را برفراز آسمان علم کند

ناگزیر بود دست خویش را در حوالی زمین قلم کند

دید، آب و نیزه، نقشه می­‌کشند، مثل آتش از میانشان گذشت

تا حصار فتنۀ  فرات را با لبان تشنه متهم کند

تا ابد

بزرگ‌ترین معمّای تاریخ خواهد بود

فرات از کام خشک­ت شرمناک است

ز داغت آتشی در جان خاک است

به یاد دست‌های با وفایت

گریبان دوبیتی چاک چاک است

رفتی و با رفتنت چه بر سر من رفت

هر چه توان داشتم ز پیکر من رفت

پشت و پناه یکی دو روزۀ من، نه!

یک جبل الرّحمه از برابر من رفت

چشمان زمین دوباره تر خواهد شد

ماه از سر شب بدون سر خواهد شد

تاریخ دوباره به خودش می‌لرزد

شق القمری بزرگ‌تر خواهد شد  

شاعر اگر که خرمن مضمون به دوش داشت عالم هزار چشمه اگر عقل و هوش داشت

در فهم تو توان تفکر نداشت باز در مدح تو زبان به تحیّر خموش داشت