آن مشت آب

اگر به لب‌ها می‌رسید

تاریخ چه می‌کرد

بی‌عشق؟

چو برقی از نیام باد آمد

ز قعر آهن و پولاد آمد

فراتی می­‌خرامد در خروشش

به صحرا جوش جوشن شد ز جوشش

پنجه بر ابر می‌­سایید

تا خوشه‌­های رطب را

آب دهد

از تیر سنگ سنگدلی تا سبو شکست

آوای العطش، همه را در گلو شکست

تا بوسه داد تیر عدو مشک آب را

عبّاس دید، پیکرۀ آرزو شکست

بی‌دست شدی بر بدنت تیر نشست

بر طوق خیام، رد زنجیر نشست

بی‌آب شدی و بر گلویت از خون

یک بغض نفس‌گیر گلوگیر شکست

تلفیق امید و آرزو آمدنت

مضمون هزار پرس‌وجو آمدنت

برگرد و بدون آب سیرابم کن

با آمدنت فقط عمو! آمدنت

دو دست سبز او در آب می‌خورد

مگر او بی‌برادر آب می‌خورد؟

به لبخند گل شش‌ماهه سوگند

عطش، از آتشِ «در» آب می‌خورد

اگر لب‌تشنه اما بی‌بدیل است

زلال عشق را تنها دلیل است

شفاعت را به دستش می‌سپارند

که او از جانب زهرا وکیل است

من آب روانم ای علمدار

من مایۀ جانم ای علمدار

شرمنده ز روی ماه اصغر

در هر دو جهانم ای علمدار

خشکیده بود آن لب دریایی شما

بی‌تاب بود سینۀ شیدایی شما

چشمان آسمان بلند خدایتان

مبهوت مانده بر قد رعنایی شما

هیچکس فکر نمی‌کرد بیفتی از پا

هیچکس فکر نمی‌کرد نیایی سقّا

آب با دیدن خشکی لبت حسرت خورد

رود گم کرد ز تصویر تو راه دریا

این آب‌ها که ریخت فدای سرت که ریخت

اصلاً فدای ام‌ بنین، مادرت، که ریخت

گفته خدا دو بال برایت بیاورند

در آسمان علقمه بال و پرت که ریخت