در آب، عکس روی تو افتاده است، حالا، برادر‌م! چه بنوشم آب؟
این است راه و رسم ادب آیا؟ تو تشنه باشی و بشوم سیراب؟
در آب، عکس روی تو افتاده است، عکس نگاه ساده و معصومت
لالا، علیّ کوچک من! لالا، بی‌‌تابی‌ات ز چیست؟ عطش یا خواب؟
روشن‌گری که خوانده خدا باب حاجتش
گسترده است بر همه خوان عنایتش
ماه منیر هاشمیان، رشک آفتاب
الگو برای حق‌طلبان شد شهادتش
برخیز تا زنیم به دامان یار، دست
گیرد مگر ز عاشق خود آن نگار، دست
آن ماه‌چهره‌ای که به صد مهر می‌کشد
خورشیدوار بر سر هر سنگ و خار، دست
حریم آل علی را ز اشک آب گرفت
عطش ز تشنه لبان لحظه لحظه تاب گرفت
پدر ز علقمه قامت خمیده بر می‌گشت
سکینه آمد و با گریه راه باب گرفت
رسید زخم ز بس روی زخم بر بدنش
نبود فرق دگر بین جسم و پیرهنش
به اب تیغ فرو ماند شعلۀ عطشش
ز نوک تیر رفو گشت زخم‌های تنش
مه سپهر وفا آفتاب امّ بنین
حسین روی و علی صولت و حسن آیین
جبین ز صدمۀ آهن چو مصحف پامال
بدن ز تیر شده بال جبرئیل امین
گرفت تیر از آن نور چشم حیدر چشم
بگفت تیر دگر کو که هست دیگر چشم
سرم نثار ره عاشقی که بعد دو دست
به پیش تیر دهد در ره برادر چشم
ز آب با جگر تشنه شست سقّا دست
کشید پا و نداد عاقبت به دریا دست
وجود او سپر مشک بود و بیم نداشت
از اینکه چشم دهد یا که سر دهد یا دست
چو دید تشنۀ لب‌های خشک او دریاست
به آب خیره شد و ناله‌اش ز دل بر خاست
که آب از چه نگردیدی از خجالت آب
تو موج می‌زنی و تشنه یوسف زهراست
فرصت نداد تا که لبی تر کند گلو
دارد به دست، ماه حرم، مشک آرزو
می آید از کنار شریعه شهاب‌وار
بسته است راه را به حرم، لشکر عدو
ای آفتاب روشن شب‌های علقمه
سرو رشید خوش قد و بالای علقمه
داده است مشک تشنۀ تو آب را بها
ای آبروی آب! مسیحای عقلمه!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
