از راه می‌رسند پدرها، غروب‌ها
دنیای خانه، روشن و زیبا، غروب‌ها
از راه می‌رسند پدرها و خانه‌ها
آغوش می‌شوند سراپا، غروب‌ها
از راه می‌رسند و هیاهوی بچه‌ها
زیباترین ترانۀ دنیا، غروب‌ها
جاده و اسب مهیاست؛ بیا تا برویم کربلا منتظر ماست؛ بیا تا برویم
ایستاده است به تفسیر قیامت زینب آن سوی واقعه پیداست؛ بیا تا برویم
پرسید از قبیله که این سرزمین کجاست؟ این سرزمین غمزده در چشمم آشناست این خاک بوی تشنگی و گریه می دهد گفتند:«غاضریه» و گفتند:«نینوا»ست دستی کشید بر سر و بر یال ذوالجناح آهسته زیر لب به خودش گفت: کربلاست
با اشک‌هاش دفتر خود را نمور کرد ذهنش ز روضه‌های مجسم عبور کرد
در خود تمام مرثیه‌ها را مرور کرد شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد
صبح شد یک طرف سرم افتاد
یک طرف نیز پیکرم افتاد
از روی پشت بام افتادم
با علیک السلام افتادم
دیروز دیدی آن همه امضا و مُهر را
حالا سپاه بی‌نَفَرت را نگاه کن
فردا ز بام دارالاماره، ز چشم‌هات
خورشید می‌دمد، سحرت را نگاه کن
با احتیاط لالۀ ما را پیاده کن
عباس جان، سه سالۀ ما را پیاده کن
با احتیاط بار حرم را زمین گذار
زانو بزن وقار حرم را زمین گذار
کجایید ای شهیدان خدایی
بلاجویان دشت کربلایی
کجایید ای سبک روحان عاشق
پرنده‌تر ز مرغان هوایی
شور محشر بود
نوبت یک یار دیگر بود
باز میدان از خودش پرسید:
«نوبت جولان اسب کیست؟»
دشت، ساکت بود
از میان آسمان خیمه‌های دوست
ناگهان رعد گران برخاست
این صدای اوست!
روزی که در جام شفق مل کرد خورشید بر خشک چوب نیزه‌ها گل کرد خورشید
شید و شفق را چون صدف در آب دیدم خورشید را بر نیزه گویی خواب دیدم
خورشید را بر نیزه؟ آری اینچنین است خورشید را بر نیزه دیدن سهمگین است
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
