قیمت نداشتیم ولی پربها شدیم

اسم حسین آمد و از خاک پا شدیم

تنگی جای ما خودش اصلاً سعادت است

وقتی که زیر خیمۀ لطف تو جا شدیم

سال‌ها هست که من دربه در اربابم

سال‌ها هست که او در پی کارم باشد

همۀ مردم دنیا اگرم ترک کنند

چه خیال است که ارباب کنارم باشد

مستی از جام تو سر منزل هوشیاری ماست

بیدل از عشق شدن شیوۀ دلداری ماست

مبتلای تب عشقیم و تجلی داریم

درد بیچارۀ این، لذت بیماری ماست

مادر به اشک روضه مرا داده است شیر

در شیرم آب کرده، ولی سود با من است

زینب که سینۀ او، خود مدفن حسین است

روحش چنان لطیف است، گویا تن حسین است

یارب چه نشئه گل کرد؟ ظلم است و استغاثه!

دست سنان و اخنس، بر دامن حسین است

شکوه شیون داغ جوانم، اوج‌ها دارم

تشرفخانۀ اشک یتیمم، خاک پا دارم

سلامت می‌چکد از هر شکستم، کامل النقصم

زبانی لال و قدر نه فلک دانگ صدا دارم

ای شعلۀ فراق! مرا بی امان بسوز

ای دل تو نیز بشکن و تا می‌توان بسوز

ای فکر! ناله سر کن و ‌آتش شو ‌ای قلم

ای مغز شعله‌ور شو و ‌ای استخوان بسوز

هرکس ز حسن دوست متاعی گرفته است

بیچاره من که از غمش آتش گرفته‌ام

لب تشنگی از حرمت و حرمان دو مقام است

یک روز ِ محرم نشوند این رمضان‌ها

ای کشتۀ مژگان سیاه تو سپاهی

ما نیز هلاکیم، به ما نیز نگاهی

از ما که سیاهیم مگردان نظر خویش

بگذار بیفتند سیاهان به سیاهی

تشریف تو بر حدوث کاری است جلی

آنسان که به کائنات تشریف علی

از قوس صعود غبغبت دانستم

کرده است نزول، حق به طفلی بغلی

طلسم بخت ما را بشکن ‌ای باد صبا یک شب

بیاور بویی از آن زلف مشکین سوی ما یک شب

به هر نیت که خواهی ‌ای صنم، نامی ‌ببر از من

دعا را گر نیم قابل، به نفرین کن صدا یک شب