سلام ما به وهب باد و شیر مادر او!
که داد درس شهامت به او و همسر او
نخست بود مسیحىّ و فیض اسلامش
شد آبروى وى و مکتب پیمبر او
یا واهب العطایا! آمد وهب به سویت
تا آبرو بگیرم از فیض آبرویت
یا دافع البلایا! افتاده در بلایم
یا مُطلق الاُساری! گشتم اسیر مویت
ای صبا! بشْنو ز من، این داستان
آتشی زن بر وجود دوستان
گفت خونین‌قصّه‌ای با جان ریش
مادر ایّام با فرزند خویش
شد به میدان فداکاری، «وهب»
آن مسلمان‌خوی نصرانی‌نصب
کاو به عکس اهل ظاهر از درون
داشت ره با آن خدایی‌رهنمون
گر تو مشتاق حقی، بگْذر ز غیر
که خداجویی چه در کعبه، چه دیر
آن شنیدم کز نصارا بُد «وهب»
وز صلیب و دیر نامد محتجب
نوجوانی آمد اندر نزد شاه
کش پدر کشته شدی در رزم‌گاه
وز شهامت بسته تیغی بر میان
تا ستاند کیفرش از کوفیان
هان! سعادت بنْگر و توفیق رب
ای شگفت! از قصّه‌ی «امّ‌الوهب»
بودی اندر جیش و لشکرگاه شاه
نوجوانی، مظهر لطف اله
با نور خود سرشت مرا ناب ناب کن
من را برای نوکری‌ات انتخاب کن
هر چند بد حساب شدم، بی وفا شدم
اما مرا ز گریه کنانت حساب کن
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
