جان حر اینجا میان برزخ است

در دوراهیّ بهشت و دوزخ است

گر چه دل، هر دم بیاید، دیر نیست

کربلا را فرصت تأخیر نیست

تا که را خود عاقبت گردد به خیر؟

در مقامِ عشق، چون حرّ و زهیر

شور حق هر جا که ظاهر می‌شود

یک حبیب ‌بن مظاهر می‌شود

شهادت می‌دهد حُر؛ عشق تنهاست

در این تنهاترین دَم، سخت زیباست

مگو با خویشتن دیرست و دورست!

درآ از خویش، این سو نورِ نورست

شهادت می‌دهد حُر؛ شرمسارست

از این دَم بندۀ پروردگارست

خداوندا! تو شاهد باش! ... هستم

به تو، با تو ... و گرنه بت‌پرستم

یا غربت لشکرم نجاتت داده

یا گریۀ خواهرم نجاتت داده

با آن همه کاری که تو کردی بی‌شک

حب تو به مادرم نجاتت داده

با اشک و نوا و ماتم و حال عزا

جاری کردی روی لبت «یا زهرا»

برگرد که توبه‌ات قبول است، قبول

با اینکه شکسته ای دل زینب را

دوش گفتم با حریفی با خبر

کاندرین مطلب مرا شو؛ راهبر

دشمنی حر و بذل جان چه بود؟

اول آن کفر آخر این ایمان چه بود؟

ز آن نمی­‌آرم برآوردن خروش

ترسم او را آن خروش آید به‌گوش

باورش آید که ما را تاب نیست

تاب کتان در بر مهتاب نیست

در آن آغازهای تلخ غم‌بار

رجزخوان نعره زد آن سبزِ سالار؛

ـ «حسین و اضطرابِ مرگ، هیهات!

گریز از التهابِ مرگ، هیهات!‍

چه پیش آمد که حُر زیر و زِبَر شد؟

چه پیش آمد که آن‌سان شعله‌ور شد؟

به روحش خرمنِ آزادگی داشت

برای سوختن آمادگی داشت

یک چشم در بهشتم و

یک چشم

دوزخی!

پرید از این رجز، خواب از سرِ حُر

مبادا بگذرد آب از سرِ حُر!

که بی‌تردید در خواب گران بود

در آن خوابِ گران، آشفته‌جان بود