یاد تو رقیّه! نور دل‌هاست هنوز

 من می‌روم و دلم در این جاست هنوز

آثار بزرگى، اى غزال کوچک!

 از قبر مقدّس تو پیداست هنوز

اى آنکه غمت به جان گل‌ها مانده است!

 رفتم من و پیش تو دلم جا مانده است

تو فاطمۀ صغیرۀ زهرایى

 بر چهرۀ تو نشان زهرا مانده است

اى عطر محمّدى ز بویت! برخیز

 بر دیدن زائران کویت برخیز

دیگر نبُوَد شمر و سنان و خولى

 سیلى نزند کسى به رویت برخیز

اى داغ غمت لاله به باغ دل ما!

 نام تو، رقیّه جان! چراغ دل ما

دل‌سوختگان غم خود را دریاب

 بگذار تو مرهمى به داغ دل ما

عجب چراغ شگفت آوری است نور حسین!

 که هر چه باد وزد، می‌شود فروزان‌تر

براى زینب کبرى از آن همه غم و درد

 ز داغ مرگ رقیّه نبود سوزانتر

داشت شاه تشنه‌کامان، دختری

دختری خورشید‌‌رخ، فرّخ‌فری

با وجود کودکی، آن دردمند

بازویش در بند و گردن در کمند

پرده‌پوشان شد خرابه، جایشان

منزلی بی‌سقف شد، مأوایشان

شمع آن جمع پریشان، آه دل

آه دل بسته به سینه، راه دل

دختری را خانه در ویرانه بود

باده، اشک و چشم او، پیمانه بود

تشنه بود و سینه‌ای پُردرد داشت

در درون سینه، آه سرد داشت

عمّه! امشب سر زده ماه تمام

کوکب اقبالم آمد روی بام

شد دو چشم نیمه‌بازم، جام اشک

کن تماشا بسته‌ام احرام اشک

کار ما را ناله، مشکل کرده است

کاروان در شام، منزل کرده است

غم بسی افزون ولی غم‌خوار نه

کاروان‌سالار را سالار نه

گفت راوی: بود از شه، دختری

خُرد‌سالی، نازدانه‌گوهری

گاه‌گاه از عمّه‌اش کردی سؤال

ای تو غم‌خوار من بشْکسته‌بال!

مژده، عمّه! شام هجرم شد سحر

آمده باب عزیزم از سفر

بود اکنونم نشسته در کنار

می‌زدود از چهره‌ام، گرد و غبار