از گاهواره تا که شنیدم صدای تو

انداختم سپاه وفا را به پای تو

چون من کسی غریب‌نوازی نکرده است

من بودم و اطاعت محض از ولای تو

ای آب! باید بعد از امروز، از شرم، چشمت کور باشد

این ماهیِ کوچک چگونه، در پنجۀ ساطور باشد؟

چشم انتظار طفل من نیست، آسیه‌­ای در ساحل نیل

گهوارۀ داغش قرار است، طعمه برای تور باشد

آسمان در آتش سوخت، با زبانه‌­ای کوچک

لحظه‌­ای که سر افتاد، روی شانه­‌ای کوچک

تازه شد دهان تیر، شعبه شعبه لب تا لب

چید از درخت نور، نوبرانه­‌ای کوچک

این پرندۀ بی پر، تازه بال واکرده

روی نیزه می­‌سازد، آشیانه‌­ای کوچک

عطش یک جرعه غم دربارۀ او

فرات و علقمه آوارۀ او

ببند ای دل دخیل استجابت

شبی بر غربت گهوارۀ او

تا طفلی می‌گه آب گریه‌م میگیره

من از اسم رباب گریه‌م می‌گیره

همیشه وقتی «بابا آب داد»و

می‌خونم تو کتاب گریه‌م میگیره

به قربان پیراهن کوچکت به زخم عمیق تن کوچکت

به زخمی که بر دوش بابا شکفت بر اندام بی جوشن کوچکت

مجال گریه‌ها کوتاه کوتاه

محرم می‌رسد لب‌تشنه از راه

به یاد غنچۀ نشکفته کم کم

فرو می‌غلتد از کنج گلوگاه

آن روز حسین کودکش را بوسید

آن روز گلوی کوچکش را بوسید

امروز شنید کودکی ذکر حسین

با یاد علی، عروسکش را بوسید

دوباره سرم در هوای شماست

تمام دلم سرسرای شماست

به سوی خدا رفتم و دیده‌ام

فقط رد پا، رد پای شماست

خدا هم فقط از شما گفته است

گمانم خدا هم خدای شماست

یک کوزۀ بی آب، از دریا چه می‌داند

یک مشت خاک، از غربت صحرا چه می‌داند

یک سائل بیچاره از آقا چه می‌داند

از چهارده خورشید عقل ما چه می‌داند

سربازهای کوچک من! ... از جلو نظام

آماده باش ... ایست، خبردار ... احترام

دقت کنید ... عرش خدا گُر گرفته است

از شدت محاصره ... از روز ازدحام

گلویت را ببوسم نازدانه

به لحنی تازه سر دادی ترانه

در این قابِ غمین، چشم‌ات چه زیباست!

دریغا! عمر گُل کوتاهِ کوتاست