دسترسی سریع به موضوعات اشعار
جستجوی پيشرفته
گوهر شایسته

 

باز می‌خواهد جنون، سر برکند         صحبت از عشق علی‌اصغر کند

 

چون صدای استعانت شد بلند         یاوری می‌خواست شاه ارجمند

عشق بی‌پروا

 

خوش بخواب، ای عاشق جان‌باز من!         خوش بخواب، ای آخرین سرباز من!

 

روی دستم، وه! چه زیبا خفته‌ای!         غنچه‌ی نازم! عجب بشْکفته‌ای!

موسی و فرعونیان

باز می‌بینم به شورند اهل راز         تا که را عشق، آتش افکنده است باز

 

گر چه شیرین‌کودکان را شورهاست         لیک زآن‌ها شور این کودک، جداست

 

گرم صحبت

 

روز عاشورا، حسین‌ بن علی         آن که بود از نور وحدت منجلی،

 

در بغل، قنداقه‌ی اصغر گرفت         آتشی در جان خشک و تر گرفت

مهمان لب‌تشنه

 

شد چو در میدان بلند از شاه دین         بانگ «هل من ناصر» و «هل من معین»

 

اصغر آمد در حرم در پیچ و تاب         چون دل لیلا، چو گیسوی رباب

قتیل سرفراز

کودک نورَس، قتیل سرفراز         خاسته از گاهواره، عشق‌باز

 

عشق‌باز نودمیده، طفل خُرد         مقتدای عاشقان سال‌خورد

 

معنی قرآن

 

شاه مظلومان حسین تشنه‌لب         از خلایق می‌کند یاری طلب

 

که هلا! ای عاشقان باوفا!         وقت یاری کردن آمد، «الصّلا»

درس عاشقی

 

جنبشی کرد از میان مهد ناز         شیر‌خواره، غنچه‌ی لب کرد باز

 

کای پدر! آن عاشق شیدا منم         در جهان از عشق تو، رسوا منم

توسّل

 

چون که شد گلزار شاه دین خزان         مانْد بر جا غنچه‌ای زآن گلستان

 

کهربایی رنگش از تاب عطش         بود از سوز عطش در حال غش

تاب تکلّم

هان! بگیر اینک مرا بر دست خویش         تا کنم قربان به راهت، هست خویش

 

نیستی تنها تو در این مرحله         در کمین، تیر و کمان حرمله

 

 

درّ ثمین

چون نوا و نغمه‌ی «هل من معین»         شد بلند از نای شاه بی‌قرین

 

جمله‌ی ذرّات از بالا و پست         رشته‌ی آرامشان از هم گسست

 

خورشید خون

تا که اشک از دیده، طفلی سر کند طفل طبعم یاد از اصغر کند

 

کوچک امّا در بزرگی، کم نداشت قطره بود و هیچ کم از یم نداشت

 

ماه چهرش، رشک چهر آفتاب چشم خورشید از تماشایش پُرآب

فراموشی رمز عبور

ایمیل خود را وارد کنید

×
ارتباط با ما

پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.

×