پسرم رفت و طالعم برگشت

خشک لب رفت و دیده‌ام تر گشت

نه که امروز مصطفی شده است

از قدیم این پسر پیمبر گشت

اگر به چشم تو لفظ غزال برگردد

به جسم مردۀ شعرم خیال برگردد

بدون تو من ازین ماه برنمی‌گردم

اشاره کن به دو ابرو هلال برگردد

خورشید بود و جانب مغرب روانه شد

چون قطره بود و غرق شد و بی کرانه شد

آیینه بود و خرد شد و تکّه تکّه شد

تسبیح بود و پاره شد و دانه دانه شد

دلت الهام بخش آفتاب است

گلت میراث دار بوتراب است

حسینى بود ایّام ظهورت

تجلّى‏‌هاى ماه از آفتاب است

تورا با زخم‌هایت مى‏‌شناسند

غزل‌هاى تو افزون از حساب ‏است

آئینه‌اش را آب کرد اشراق مانوسی

آینده‌اش را گفت قدّیسی: که قدّوسی

پیش تجلی‌اش همه موسای مدهوشند

این شعله را قابل نباشد هیچ فانوسی

قنوتت: روی دستت اصغرت را ...

رکوعت: خم شدی تا اکبرت را ...

نهادی صورتت را بر روی خاک

بمیرم سجده‌های آخرت را ...

به اسبش هی زد و زلفش میان بادها گُل کرد

سکوت دشت را سرشار از عطر قرنفُل کرد

نگاهش آهوان خسته را مدهوش خود کرده است

لبانش سنگ‌های تشنه را غرق تغزُل کرد

و بسم الله رویش – صبحگاهان بنی هاشم –

بیابان‌های دنیا را پر از تحریر بلبل کرد

شصت و یک سال پس از رویش باغی زیبا

خبر آمد که غریب است چراغی زیبا

در حرم هر چه که از صبر زنان کم می‌شد

از فراوانی گل‌های جهان کم می شد

قد کشید و بلند بالا شد

تا فلک پر زد و مسیحا شد

به همین قدر اکتفا فرمود

بند کفش‌اش نبست و موسا شد

باز این چه شورش است؟ مگر محشر آمده

خورشید سر برهنه به صحرا در آمده

 آتش به کام و زلف پریشان و سرخ روی

این آفتاب از افقی دیگر آمده

داغ تو از تنم جگری تازه می‌برد

خرمن زباغ تو شرری تازه می‌برد

آن آیه را نخواند لبم بی مناسبت

هر لحظۀ تو وحی‌تری تازه می‌برد

نوشته‌اند سنان‌ها به تو امان ندهند

نوشته‌اند که ره را به تو نشان ندهند

نوشته‌اند به یک دیده بنگری همه را

نوشته‌اند دو روزن به آسمان ندهند