چون علی‌اکبر شهید کربلا

نور چشم انبیا و اولیا

دید، کآن سلطان اقلیم وجود

خالق جان، مالک غیب و شهود

ای ملائکه محو از جلوه‌های ذات تو

بین آسمان پهن است، سفرۀ صفات تو

این همه صفات تو، ذات مشترک دارد

از وجود پیغمبر، سفره‌ات نمک دارد

الوداع گفت و رفت و بابا ماند

بین تن‌ها، امام تنها ماند

سر لیلا هوای مجنون داشت

چشم مجنون به پای لیلا ماند

تو می‌مانی در این صحرا و فرزندت علی‌اکبر

همان نوری که می‌باشد تماماً مثل پیغمبر

همان ممسوس ذات حق، همان گنجینۀ باور

و لیلا زادۀ زهرا و مجنون زادۀ حیدر

هر چه بالا ببرد هر چه سری را پسری

خم کند گاه به آنی کمری را پسری

دیده‌ای پشت در خانه به خود می‌بالی

روی تو باز کند چون که دری را پسری

خورشید شقیقه‌اش

خطبۀ شقیقه‌اش را

از نسل حیدری و دلاورتر از تو نیست

یعنی پس از علی، علی‌اکبرتر از تو نیست

منطق قبول داشت که با خُلق و خوی تو

شخصی میان خلق، پیمبرتر از تو نیست

ببین که دشمنت از هر نظر کم آورده

چطور ضربه زدی که سپر کم آورده؟

بلند بودی و با تیر بیشتر هر کس

هدف گرفته تو را بیشتر کم آورده

با عطر یاس‌های بهشتی معطری

آه ای علی چقدر شبیه پیمبری

بسیار خفته‌ای تو در آغوش گرم من

اما دریغ از تو و این خواب آخری

بازم اندر هر قدم، در ذکر شاه                                 

از تعلق گردی آید سد راه

پیش مطلب، سد بابی می‌شود                                      

چهر مقصد را، حجابی می‌شود

ناز پوشیده شدن می‌خواهی

کمی از چادر من می‌خواهی

این‌چنین که تو ز هم پاشیدی

قدر یک دشت، کفن می‌خواهی

دلتنگ روزهای مبادا نمی‌شوی

چشم انتظار دیدن فردا نمی‌شوی

هر زخم روی جسم تو یک بال گشته است

یعنی اسیر جذبۀ دنیا نمی‌شوی