چون اذن جنگ، اکبر فرخنده‌جان گرفت
آتش به خرمن همه پیر و جوان گرفت
جان عزیز شاه جهان را به لب رسانْد
دهر، آن جهانِ جان چو ز جانِ جهان گرفت
اندر آن دَم که علی، جانب میدان می‌رفت
گویی از جسمِ حسین بن علی، جان می‌رفت
ریخت یعقوب‌صفت، اشک ز چشمان حسین
دید چون یوسف او، جانب گرگان می‌رفت
داغی که حسین از غم اکبر به جگر داشت
جز خالق اکبر ز دل او که خبر داشت؟
تا آن دم آخر که بریدند سرش را
او دیده‌ی حسرت به سوی جسم پسر داشت
در رزم‌گاه عشق، نه فرق پسر شکست
گویی درست، شیشۀ عمر پدر شکست
پُشتی که جز مقابل یکتا، دوتا نشد
پشت حسین بود و ز داغ پسر شکست
گیسوی حادثه از غصّه سپید است، اینجا
آنکه باید پی او گشت، امید است، اینجا
مژده‌ها بیم شد و خیل بشارت، اِنذار
آن همه وعده که دادند، وعید است، اینجا
ز ابر خیمه اگر ماهِ روی باب ببینم
به روی خود ز سوی دوست، فتح باب ببینم
بیا که منتظرم تا بَری به بزم وصالم
چو ذرّه، خویش در آغوش آفتاب ببینم
ببین؛ لبخندِ پاره ـ پاره گُل!
بِنه رخسار بر رخساره گل!
به زمزم دیده و دل را بشویید!
گُلِ پیغمبرست این گل، ببویید!
تو لب تشنه‌ترینی، نازنینم!
بیا تا از نگاهت گُل بچینم
در اوجِ خلسه‌ای نزدیکِ نزدیک
کمی آن‌سوتر از این‌سوی تاریک
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
